Gemeente hield essentiële informatie achter in de vordering tot ontruiming uit LVV

give-me-my-right-to-stay

In de zaak van de Eritrese vrouw die de door Gemeente Amsterdam wordt gedwongen de LVV-opvang te verlaten zijn nieuwe feiten boven tafel gekomen. Ze is daarom in overleg met haar advocaat, Pim Fischer een kort geding gestart tegen de gemeente. Vrijdag 17 december dient dit kort geding. Maandag 20 december staat vooralsnog de ontruiming gepland.

De gemeente heeft in het eerder gevoerde kort geding (16 november 2021) gesteld dat ze een zeer zwaarwegend belang heeft bij de ontruiming omdat er 41 mensen op de wachtlijst staan. Maar er is verzwegen dat op 1 december 2021 een nieuwe LVV-locatie zou worden geopend waar 46 mensen kunnen worden opgevangen. De vrouw hoeft dus helemaal geen plaats te maken. Voor de 41 mensen op de wachtlijst zijn op 1 december 2021 46 plaatsen vrij gekomen.

Het tweede feit dat we aan de rechter voor willen leggen is dat er nog meer informatie is achtergehouden door de gemeente in de vordering tot ontruiming. Op grond van de AVG heeft de vrouw stukken opgevraagd, die ze na de zitting ontving, en waaruit blijkt wat de conclusies zijn geweest tijdens de juridische screening binnen het LVV traject. Dit staat haaks op het verhaal van de gemeente waarin kort gezegd haar het verwijt wordt gemaakt niet mee te werken.

De gemeente deed het voorkomen alsof het perspectiefplan van de vrouw over vertrek zou gaan en dat ze daaraan niet zou meewerken. Maar dat was helemaal niet het gekozen traject. Het traject was ‘toekomstoriëntatie’. Uit de juridisch screening blijkt namelijk ‘Terugkeer is geen optie’. Zo staat het letterlijk opgeschreven in de dossier- en perspectiefanalyse. De gemeente had tal van producties toegevoegd bij de ontruimingsvordering, maar het stuk met deze informatie werd achterwege gelaten.

Het verhaal werd: mevrouw werkt niet mee aan terugkeer. De rechter concludeerde daarop in het vonnis: ‘Eventuele dakloosheid van mevrouw zal een gevolg zijn van haar eigen keuze om niet (te verklaren) mee te werken aan terugkeer naar haar land van herkomst. Als zij zich daartoe wel bereid verklaart, wacht haar namelijk de mogelijkheid van opvang in de vrjheidsbeperkende locatie, wanneer zij zich in Ter Apel meldt’.

Nu blijkt dat ook binnen het LVV traject duidelijk was dat terugkeer geen optie is omdat de nationaliteit van mevrouw niet vaststaat. Daarmee is opvang in Ter Apel ook uitgesloten. De rechter werd dus vals voorgelicht door de gemeente Amsterdam. Met als mogelijk resultaat dat deze vrouw haar onderdak kwijt raakt, zonder enig perspectief op verbetering. Een perspectiefloos bestaan is in strijd met artikel 3EVRM.

Totdat bovenstaande dwalingen en halve waarheden van de gemeente Amsterdam, zijn onderzocht, verzoekt Pim Fischer de executie van het vonnis te schorsen.
Daarnaast blijft de oproep aan gemeenteraadsleden om daad bij woord voegen en de ontruimingen tegen te houden. In ieder geval de partijen die zich onlangs nog op niet mis te verstane wijze uitgesproken hebben voor opvang en tegen mensen op straat: D’66, PvdA, GroenLinks, Denk, Bij1 en ChristenUnie, zij zijn samen goed voor een meerderheid in de gemeenteraad. Laat hen dan ook alles op alles zetten om aangekondigde ontruimingen te stoppen.

https://www.facebook.com/permanentverblijf

Gemeente Amsterdam wil LVV-bewoners ontruimen, rechtbank wijst dit in een meedogenloos vonnis toe

wearestillhere


Dinsdag, 30 november, waren de eerste uitspraken in een reeks van kort-gedingen die zijn aangespannen door de gemeente Amsterdam. De rechtszaken hadden als doel het legitimeren van het ontruimen van deelnemers van de Landelijke Vreemdelingen Voorziening (LVV). In twee zaken is nu uitspraak gedaan, in beide vonnissen is de ontruimingsvordering door de rechtbank toegewezen. Dat betekent dat de gemeente vanaf aankomend weekend kan overgaan tot ontruiming, waardoor de betrokken LVV-bewoners op straat komen te staan. Dit terwijl de verantwoordelijke partij voor de LVV, Groenlinks, in haar partijprogramma 2022 weer stelt dat er in Amsterdam niemand op straat slaapt.

Het gaat onder andere om een 37 jarige vrouw afkomstig uit Eritrea, die al 11 jaar in Nederland verblijft. In het vonnis wordt de verantwoordelijkheid volledig bij haar gelegd: dakloosheid is ‘haar eigen keuze’. Dat is een absurde voorstelling van zaken: niemand kiest voor dakloosheid. Wat er in feite gebeurt, is dat zij na bijna anderhalf jaar opvang en juridische screening weggestuurd wordt zonder dat ze een steek is opgeschoten

De argumenten van de advocaat van betrokkene zijn volledig terzijde geschoven. In zijn pleitnota stelt deze dat de stakeholders in de LVV niet gedaan hebben wat ze vooraf wel toegezegd hebben te gaan doen. In het LVV-convenant dat partijen ondertekend hebben staat namelijk dat zij serieus op zoek zullen gaan naar een oplossing voor mensen die niet terug kunnen naar hun land van herkomst, maar hier ook niet mogen blijven. Zij kunnen niet aan de hoge bewijslast van de IND voldoen, simpelweg omdat ze niet over de juiste documenten beschikken – zij verkeren in ‘bewijsnood’- maar zij kunnen om diezelfde reden het land niet verlaten, want zij worden door geen ander land erkend. Nederland heeft de plicht om mensen die in zo’n uitzichtloze situatie terecht zijn gekomen, perspectief te bieden. Mensen eindeloos in een perspectiefloze situatie houden waar ze nooit en te nimmer uit kunnen komen kan alleen wanneer de menselijke maat volkomen uit het oog is verloren. Regels worden zonder oog voor de ontwrichtende consequenties toegepast, zoals wij dat onlangs ook hebben zien gebeuren bij andere uitvoeringsorganisaties als de belastingdienst.

Het staat de gemeente en de opvanglocaties nu vrij om dit vonnis uit te voeren en over te gaan tot ontruiming. Aan de andere kant heeft GroenLinks de keuze haar partijprogramma uit te voeren en ontruiming tegen te houden. Als er wel wordt overgegaan tot ontruiming kiest de gemeente er bewust voor om door de humanitaire ondergrens te zakken door mensen opnieuw dakloos te maken. Dit midden in de winter en te midden van een pandemie. Ook wordt hierdoor opnieuw meegewerkt aan het illegaliseren van mensen en worden hun wederom basisrechten als onderdak en toegang tot de arbeidsmarkt, onderwijs en zorg ontzegd. Kennelijk meent de gemeente Amsterdam dat zij niet gehouden is aan de elementaire mensenrechten zoals die zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

In totaal worden op dit moment in de LVV in Amsterdam 15 mensen bedreigd met ontruiming. Een aantal van hen hebben, onder de noemer We Are Still Here, afgelopen 23 oktober een demonstratie georganiseerd met de oproep: Geen tijdelijke oplossingen, maar permanente verblijfsvergunningen. Maar gedupeerden worden niet gehoord en niet beschermd, en de kritiek rondom deze LVV-pilot blijkt telkens aan dovemans oren gericht.

VERBIJSTERING BIJ KLM PASSAGIERS OP DEPORTATIEVLUCHT SOEDAN

50338953_2244384932261724_7083217784905138176_n


Zaterdag 5 januari 2019 vertrok een KLM vlucht met aan boord dhr. Mehimmed
(Ezzedine). Deze jonge man is gedwongen uitgezet naar Soedan. Er wordt voor zijn leven gevreesd. Een verslag van de situatie in het vliegtuig

Bij het boarden kwamen mijn reispartner en ik bij onze plekken aan achterin het vliegtuig. Er was commotie, we zagen diverse passagiers in gesprek met de aanwezige marechaussee. Ik vroeg aan een vrouw, reizend met 3 jonge kinderen, wat er aan de hand was. Ze vertelde ons over de situatie: een man werd gedwongen meegenomen op de vlucht met als doel een overstap in Nairobi naar Khartoem (Soedan). Hij zou daar worden afgeleverd op het vliegveld en aan zijn lot overgelaten. Ze vroeg wat we konden doen om dit tegen te gaan. We wisten dat de situatie in Soedan helemaal niet veilig is en konden niet begrijpen dat de man hier onder dwang naar toe gebracht werd. Wat er gebeurde op deze vlucht houdt me nog steeds bezig en ik vind het belangrijk om hierover verslag naar buiten te brengen. 

Roep om hulp wordt beantwoord met geweld door de marechaussee

Dhr. Mehimmed was helemaal achterin op de laatste rij. Het eerste dat wij van hem zagen was dat hij liggend plat op de stoelen gedrukt werd. Drie mannen van de marechaussee zaten bovenop hem. Niet veel later begon hij te roepen, en zagen wij zijn gezicht kort boven de stoelen uitkomen. Na een aantal seconden verdween hij naar beneden en zagen we niets meer van hem. Hij werd door de marechaussee met fysiek geweld in bedwang gehouden. Om hem stil te krijgen werd zijn mond afgedekt, en ook zijn ogen waren afgedekt. We zagen alleen zijn voeten nog uitsteken en bewegen.  

klm-uitzetagent-211x300Passagiers vinden dit niet ‘normaal’

Ondertussen was er veel onrust op het vliegtuig, veel mensen stelden vragen en gaven aan dat ze het niet konden geloven dat dit gebeurde. Verschillende passagiers kwamen tot de conclusie dat ze getuigen waren van mensenrechtenschending en spraken hun kritiek en zorgen uit. Zowel de marechaussee als het KLM personeel was proactief met het benaderen van passagiers. Ze probeerden de gebeurtenis goed te praten en te de-escaleren. Een van de stewardessen zei herhaaldelijk: “Het is normaal dat ze in het begin wat onrustig zijn, dan beseffen ze dat ze echt worden uitgezet, later worden ze meer berustend. Maak je geen zorgen”. Verder benadrukten zowel zij als de marechaussee steeds er goed naar de zaak was gekeken door een rechter. 

Negeren kamervragen en Amnesty International 

We lazen later dat diezelfde ochtend, vlak voor de vlucht, kritische kamervragen zijn gesteld over de uitzetting van deze man. Deze vragen moeten nog behandeld worden en zijn dus niet afgewacht. Tevens is Amnesty International op de maandag na de uitzetting met een bericht naar buiten gekomen dat ze de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, dhr. Harbers, een aantal maanden geleden al met klem heeft verzocht uitzettingen naar Soedan op te schorten. Uit onderzoek van Amnesty International blijkt dat er gevangenschap, mishandeling en vernedering plaats heeft gevonden in navolging van eerdere uitzettingen in 2017 en 2018 naar Soedan. 

Moedwillig onverschillig Nederland

Door de Nederlandse overheid wordt niet gemonitord wat er met iemand gebeurt na een uitzetting. Mensen worden afgeleverd op het vliegveld en daarmee is het klaar voor de verantwoordelijke staatssecretaris Harbers. Het is voor iemand die uitgezet is en niet goed terecht komt zo goed als onmogelijk om hier nog bekendheid aan te geven. Ook voor mensenrechtenorganisaties is het heel lastig en vaak onmogelijk om hier beeld van te krijgen, bewijzen over te verzamelen en hiermee naar buiten te treden. Uit navraag bij Amnesty International blijkt dat er soms achter de schermen met veel geduld, doorzettingsvermogen en de nodige inzet van middelen en connecties, wel informatie naar boven komt. Maar dat dit in het kader van de veiligheid van de betrokken personen meestal niet openbaar gemaakt kan worden. De staatssecretaris wordt in zulke gevallen wel ingelicht maar geeft hier geen gehoor aan. 

Situatie Soedan 

Het ging hier om een uitzetting naar Soedan, een land dat wordt geregeerd door een militair regime dat bekend staat om haar misdaden en martelingen tegen burgers. Het is bekend dat burgers die hebben geprobeerd asiel aan te vragen in een ander land automatisch worden gezien als verraders, en daarom extra aandacht trekken en gevaar lopen in Soedan. Het internationaal strafhof in Den Haag heeft de Soedanese president Omar al-Bashir aangeklaagd voor genocide in Darfur. Over mensenrechtenschendingen; van willekeurige arrestaties tot ernstige foltering en executies door autoriteiten in Soedan zijn talloze rapporten te vinden, waaronder publicaties van de Nederlandse overheid.

KLM en marechaussee zijn bekend met risico’s uitzetting 

Toen de vlucht eenmaal vertrokken was heeft KLM personeel en een marechaussee medewerker aan passagiers bevestigd dat ze begrijpen dat de angst voor de gevolgen van deze uitzetting reëel is. Dat ze hier dan toch aan meewerken is werkelijk onbegrijpelijk en schokkend als het om de veiligheid van iemands leven gaat.

Kritiek de kop indrukken

Men moet zich er op alle niveaus van bewust zijn geweest dat dhr. Mehimmed, die naar Nederland kwam om zichzelf in veiligheid te brengen, met deze uitzetting in levensgevaar werd gebracht. Desondanks werd alles op alles gezet om de uitzetting door te laten gaan in plaats van een pas op de plaats te maken. Er was veel marechaussee aanwezig in het vliegtuig om zowel dhr. Mehimmed als kritische passagiers koste wat het kost en met geweld in bedwang te houden. We telden op enig moment zo’n 12 marechaussee medewerkers in het vliegtuig. Op het filmen van de situatie werd fel gereageerd door zowel de KLM als de marechaussee. Passagiers die filmden werden gedwongen het gefilmde materiaal te verwijderen onder de dreiging dat niet opvolgen zou betekenen dat je van boord gehaald zou worden en gearresteerd. Later vernamen we in de media dat de marechaussee hierover verklaarde dat van dwang geen sprake was geweest. Dat hebben wij anders ervaren.

Protest, arrestaties en intimidatie

Twee passagiers die zich niet neerlegden bij de uitzetting en weigerden te gaan zitten werden gesommeerd. Zij gaven aan eerst in gesprek te willen met de gezagsvoerder. Zij werden ter plekke gearresteerd en door tenminste 4 marechaussee medewerkers hardhandig van het vliegtuig gehaald via de achterdeur. Een gesprek was niet mogelijk. Vijf minuten later werd een derde persoon even hardhandig van de vlucht gehaald. Een marechaussee medewerker zei dat dit niet zo door kon gaan. Hierna weigerden nog altijd veel passagiers om te gaan zitten, er werd schande gesproken van de gehele situatie: de uitzetting, het hardhandige optreden van de marechaussee, het verbod op filmen en de arrestaties. De intimidatie van de marechaussee, het duidelijke risico op hardhandige arrestatie en het missen van de vlucht maakten dat mensen ongeveer 20 minuten later gevolg gaven aan het bevel om te gaan zitten. Een passagier gaf aan meer te willen doen maar niet het risico te kunnen nemen van de vlucht te worden gehaald vanwege gebrek aan middelen om een nieuw ticket te kopen. Een andere passagier gaf later aan dat hij misschien toch had moeten blijven staan. Het werd voor een grote groep verontruste passagiers een bedrukte vlucht waarbij de gebeurtenissen met elkaar besproken werden. Dhr. Ezzedin werd de rest van de reis bewaakt door 4 leden van de marechaussee.  

KLM neem verantwoordelijkheid

We roepen medewerkers van KLM op om in de toekomst in dit soort situaties kritisch te zijn, informatie te vergaren en protest aan te tekenen. De gezagsvoerder van de vlucht kan hier ingrijpen. Als dit op deze vlucht gebeurd was hadden wij hier als passagiers veel respect voor gehad, nu overheerst bij ons verbijstering, boosheid en teleurstelling. 

Dhr. Mehimmed

Het vliegtuig is uiteindelijk vertrokken met dhr. Mehimmed aan boord, tegen zijn wil en met moedwillige schending van zijn basale mensenrechten. Ik heb na de vlucht contact gezocht met betrokkenen bij Dhr. Mehimmed en begreep dat het op dit moment niet veilig is om informatie te delen of vermoedens uit te spreken over hoe het met hem gaat. Het is diep triest dat de Nederlandse overheid hem en zijn naasten in deze situatie heeft gebracht. Onze gedachten zijn bij hem en we kunnen alleen maar hopen dat door alle commotie de Nederlandse staat zal proberen haar gezicht te redden door hem alsnog in veiligheid te brengen.

 Anna, passagier op vlucht KL0565 naar Nairobi op 5 januari 2019

NEDERLAND SCHENDT MENSENRECHTEN MET DEPORTATIE

Zaterdag 5 januari 2019 wil Nederland een jonge vluchteling terugsturen naar het door nieuw geweld geteisterde Soedan. Ezzedine Rahmatalah loopt daar een groot risico gemarteld te gaan worden. Amnesty International onderzoekt zijn zaak.

49525803_2228688463831371_5921842951436107776_nEzzedine komt uit het oorlogsgebied Darfur en werd door zijn ouders in de hoofdstad bij een oom ondergebracht. Toen deze oom overleed, viel hij op de terugweg naar zijn familie in Darfur in handen van de geheime dienst, die hem wekenlang zeer ernstig mishandeld heeft. Het geweld liet veel sporen na op zijn lichaam.

Nederland zet sinds vorig jaar weer mensen uit naar Soedan. Deportatie naar Soedan is levensgevaarlijk; het is algemeen bekend dat de Soedaneze geheime dienst ernstig wantrouwig is als iemand op een noodpaspoort reist. Asiel vragen wordt als landverraad gezien en mensen die teruggestuurd worden uit Nederland worden extra in de gaten gehouden, aangezien het Internationaal Strafhof in Den Haag gevestigd is. President Omar Al-Bashier wordt door het Internationaal Strafhof gezocht wegens de genocide in Darfur en grove mensenrechtenschendingen.

Amnesty International onderzoekt op dit moment alle uitzettingen naar Soedan, omdat ze zeer sterke aanwijzingen hebben dat diverse mensen die Nederland terugstuurde bij aankomst een tot twee weken gemarteld werden. Van twee mensen is het bewijs er, van enkele anderen wordt op dit moment bewijs verzameld. Amnesty komt binnenkort met een uitgebreid rapport hierover.

De huidige situatie in Soedan is gevaarlijk. Sinds 19 december 2018 wordt er veelvuldig gedemonstreerd door het volk en wordt het vertrek van Bashier en zijn regering geëist. De Soedanese politie schiet met scherp op betogers. Volgens de overheid zijn er 19 mensen overleden, Amnesty zei op 1 januari 2019 dat het 37 mensen waren. De geheime dienst kreeg, in een uitgelekte toespraak op 30 december 2018, de opdracht van de president om de leiding over de gewone politie over te nemen, en om te schieten, zo veel als nodig om het land weer rustig te krijgen. Een week eerder beloofde Mohamed Zein van diezelfde geheime dienst, zwaaiend met een pistool, via sociale media de Soedanezen dood te schieten die vanuit het buitenland protesteren. Ezzedine heeft veel geprotesteerd in Den Haag. En dat is hen bekend.

Het is onbegrijpelijk dat Nederland in de huidige politieke situatie in Soedan, ondanks bewijs omtrent arrestatie, detentie en marteling van mensen die gedeporteerd zijn vanuit Nederland, opnieuw een jonge man wil deporteren en daarmee zijn leven serieus in gevaar brengt.

Ezzedine is één van onze broeders en leefde bij Wij Zijn Hier. In augustus werd hij gearresteerd en naar uitzetcentrum Rotterdam overgebracht.

 

============================

 

klm-uitzetagent-211x300UPDATE 5 januari: Veel mensen hebben gehoor gegeven aan de oproep in actie te komen tegen de deportatie van Ezzedine. Er is volop gemaild en gebeld met KLM, Kenya Airways, Nederlandse politici en de Nederlandse ambassade in Khartoem.

Desondanks is de deportatie doorgegaan zaterdag maar wel met vertraging door protesten aan boord van het vliegtuig. Meerdere mensen hebben lange tijd op Schiphol gestaan en daar geflyerd om mensen op de hoogte te brengen van de situatie. In het vliegtuig was veel commotie hebben we gehoord van mensen die op de vlucht zaten en ons informeerden over wat er gaande was. Veel passagiers gaven kritiek op de uitzetting en vroegen om het te stoppen.

Er was KLM personeel aan boord dat toegaf het ook erg te vinden. Toen de vlucht vertrokken was gaf ook iemand werkzaam bij de marechaussee toe dat het gevaarlijk voor deze man is. Maar de algemene lijn van hogerop van KLM en Nederlandse Marechaussee was de uitzetting koste wat het kost doorzetten.

We vrezen voor het leven van Ezzedine en kunnen ons geen voorstelling maken bij wat hij nu door moet maken. We zijn verbijsterd over de medeplichtigheid van Nederland en KLM hieraan.

WIJ ZIJN HIER BESTAAT 6 JAAR!

6-jaar-wij-zijn-hier

van de geïmproviseerde tenten in de wereldtuin van de diakonie in september 2012 tot het eergisteren gekraakte vrouwenpand aan de leidsegracht: vandaag 4 september viert wij zijn hier haar zesde verjaardag. in die 6 jaar heeft wij zijn hier tientallen demonstraties georganiseerd; zijn er bijna 50 panden gekraakt; kregen meer dan 100 personen alsnog een verblijfsvergunning; had het invloed op politiek beleid in het land; kreeg het enorm veel media aandacht; onstonden er vriendschappen en liefdesrelaties; en waren er tal van samenwerkingsverbanden met kunstenaars, studenten, activisten, muzikanten en andere vluchtelingen groeperingen in binnen- en buitenland.

zes turbulente jaren die veelal een overlevingsstrijd waren voor de mensen van wij zijn hier: de stress van ontruimingen of de winters doorkomen zonder voorzieningen en de onderlinge groepsspanningen en te moeten leven zonder inkomen en opgejaagd worden door de overheid.

na 6 jaar is er nog steeds de veerkracht bij wij zijn hier:  “Als groep gaan wij door met onze strijd tegen dit op angst gebaseerde politieke systeem dat alle vluchtelingen ontmenselijkt, om onze waardigheid en mensenrechten te behouden”, aldus de vrouwen van wij zijn hier.

VROUWEN WIJ ZIJN HIER ALVAST NIEUWE BUREN FEMKE HALSEMA

we-are-here-women-group-leidsegracht-5


Amsterdam, 2 september 2018 – Vandaag heeft de vrouwengroep van het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier een leegstaand pand betrokken aan de Leidsegracht 5, om de hoek bij de aanstaande ambtswoning van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema. Het pand stond al geruime tijd leeg, en is vandaag weer in gebruik genomen door de groep vrouwen, uit pure noodzaak om te kunnen overleven in de Amsterdamse samenleving. 

De vrouwen hopen op goed contact met alle buren, en in het bijzonder Femke Halsema, de eerste vrouwelijke burgemeester van Amsterdam. Middels dit persbericht willen ze haar dan ook graag uitnodigen om op korte termijn op de koffie te komen, voor een verdere kennismaking en een gesprek over de positie van gedocumenteerde én ongedocumenteerde vrouwen in de stad.

Daarnaast wijzen de vrouwen op het gebrek aan eerlijkheid en rechtvaardigheid in de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). “Een bureaucratisch systeem dat niet werkt en is gericht op restrictief beleid en anti-migratie sentimenten”, aldus de vrouwen. “We benadrukken dat dit de voornaamste reden is dat ons asielverzoek is afgewezen, zonder dat ons verhaal serieus is genomen. Hierbij zijn de afgelopen jaren veel mensen op straat zijn gezet, onbeschermd en zonder toegang tot zorg.”

Volgens de vrouwen heeft het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier bewezen dat het probleem bij het IND systeem ligt, omdat vanaf de start van de groep al meer dan 100 personen alsnog de asiel status hebben verkregen. “Als groep gaan wij door met onze strijd tegen dit op angst gebaseerde politieke systeem dat alle vluchtelingen ontmenselijkt, om onze waardigheid en mensenrechten te behouden.”

Wij zijn hier in Amsterdam-Noord

wzh-kraken

Zondag 12 Augustus, Amsterdam – hebben wij van vluchtelingencollectief ‘We Are Here’ de beganegrond op Buikslotermeer 9 in Amsterdam-Noord in gebruik genomen. De ruimte stond leeg. Helaas zijn wij genoodzaakt om op deze manier onderdak te verkrijgen, omdat wij anders op straat moeten zwerven. De Bed Bad en Brood opvang is overvol en heeft een wachtlijst en in de Havenstraat zijn alleen mensen met een Dublin claim welkom. We zouden heel graag werken en zelf een huis kunnen huren.

We zijn van plan om hier rustig te wonen en een goede relatie op te bouwen met de buurt en de kantoren om ons heen. Wij maken graag kennis met buurtgenoten en u bent altijd welkom om een kopje koffie bij ons te komen drinken.

Wat achtergrondinformatie over ons: 

In September 2012 zijn we begonnen met een tentenkamp aan de Notweg, omdat we niet meer wisten waar we heen moesten. Hoewel onze eerste asielaanvraag is afgewezen en we daarom niet in Nederland mogen blijven, kunnen we echter niet terug naar ons land van herkomst, of naar een ander land. Ook daarvoor heb je documenten nodig die we niet hebben. Wij willen aandacht voor onze situatie omdat het asielbeleid in Nederland gebreken toont en ons wanhopig maakt. We kunnen letterlijk geen kant op. Velen van ons werken hard aan een hernieuwde asielaanvraag. Wij weten dat dit vruchten afwerpt, want inmiddels hebben meer dat 100 mensen van ons collectief alsnog een verblijfsvergunning gekregen. Dit toont aan dat onze strijd zinvol is en wij vragen de regering en de stad Amsterdam dan ook om ons, die op straat staan, de ruimte te geven om op een menselijke manier te werken aan onze asielprocedures.

Na de Notweg hebben we onze actie voortgezet en hebben we gewoond in diverse panden zoals de Vluchtkerk, de Vluchtgarage enz. Ook vanuit deze nieuwe locatie proberen we zichtbaar te blijven en te strijden voor onze mensenrechten. De ‘We Are Here’ groep bestaat nu uit verschillende kleinere groepen omdat samenwonen in een kleine groep gemakkelijker is. Wij zullen hier met een groep mannen wonen.

Vrouwen Wij Zijn Hier kraken nieuw onderkomen en wijzen naar falend asielbeleid

36843237_1959403050759915_9091987071714721792_n

De vrouwen van het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier zeggen: “Het probleem ligt in het systeem van de IND waarin eerlijkheid en rechtvaardigheid ontbreekt.”

De vrouwen van het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier hebben vandaag het gebouw aan de Reinier Engelmanstraat 1 – 1 hoog gekraakt. We hebben deze actie uitgevoerd uit pure noodzaak om te kunnen overleven in de Nederlandse samenleving.

Wij zijn in deze situatie gedwongen door het gebrek aan eerlijkheid en rechtvaardigheid in de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). Een bureaucratisch systeem dat niet werkt en is gericht op restrictief beleid en anti-migratie sentimenten.

We benadrukken dat dit de voornaamste reden is dat ons asielverzoek is afgewezen, zonder dat ons verhaal serieus is genomen. Hierbij zijn de afgelopen jaren veel mensen op straat zijn gezet, onbeschermd en zonder toegang tot zorg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier heeft bewezen dat het probleem bij het IND systeem ligt, omdat vanaf de start van de groep al meer dan 100 van ons alsnog de asiel status hebben verkregen.

Als groep gaan wij door met onze strijd tegen dit op angst gebaseerde politieke systeem dat alle vluchtelingen ontmenselijkt, om onze waardigheid en mensenrechten te behouden.

wzhvrouwengroep

WE ARE HERE AT ENTRADE 600

7 july 2018, Amsterdam – Refugee collective we are here, who previously stayed in a squat in Amstelveen, took the unoccupied building on the Entrada 600 in Amsterdam-Duivendrecht.

hand-a5-300dpi-2kleinthe offices space was empty and unused. unfortunately, we are forced to get shelter in thi way, because otherwise we have to roam the streets. the BBB is overcrowded and has a waiting list and in the havanstraat only preople with a Dublin claim are welcame.

In adidtion,the havanstraat is a former prison and that can be felt in the daily controls we must endure. rencently one of our members was arrested because he asked for food because of this diabetes and this was refused. We do not feel safe in such an environment and ask for 24/7 shelter.

There are municipal plans to realize this 24/7 for undocumented people, but that will certainly take until end of the year before it is realised. we would love work and renta hous ourselves.

We intend to live here quietly and build a good relationship with the neighborhood and offices around us. We would like to meet fellow residents who are always welcome to come and have a cup.of coffee with us.

Some background information about us:
In September 2012 we started a tent camp on the notweg, because we did not know where to go. Although our asylum application has been rejected and therfore we are not allowed to stay in the nederland,we cannot return to our country of origin, or to onather country.

Because for that you also need documents that we do not have,we want pull attention to our situation because the asylum policy in the nederlands is deeply flawed and makes us desperate.we have literally no place to go.many of us are working hard on a renewed asylum application.

We know that this is paying off, because more than 100 people of our colletive have new received a residved aresid certainly permit.this shows that our struggle is meaningful and we ask the government and the city of Amsterdam to give us,the people on the street,the space to work on our asylum procedures in humane way.

After the notweg we continued our struggle and we have lived in various building such as the vluchtkerk,the vluchtgarage etc.also from this new location we continue to try to remain visible and to fight for our human rights.the( we are here) group mow consists of several smaller groups because living together in a small group is easier.we will live here with a group of man from countries such as sudan and west African countries

Goodbye Dieselstraat

We Are Here en Fair City Amsterdam nodigen je uit voor de:

flyer-goodbye
Zaterdag 2 juni vanaf 17 uur.
Let’s spend the night together.
Rudolf Dieselstraat Amsterdam

Donderdag 31 mei zou wel eens de laatste dag van het WE Are Here Village in de Rudolf Dieselstraat kunnen zijn. Maar misschien ook niet. Het is de beste plek die wij de afgelopen zes jaar hebben gehad. De rechter heeft ons gezegd dat we op 1 juni weg moesten zijn, en dat we de vrede met Ymere moesten bewaren. Dat hebben we ook gedaan. NIEUWS: vandaag heeft het stadhuis ons verteld dat we tot maandag 4 juni twaalf uur ’s middags mogen blijven.
Ymere bewaart intussen de vrede niet, maar verstoort de vrede van de mensen die in de huizen wonen (huurders, krakers en flex-huurders) door hun tuinen en bomen te vernielen. Met veel lawaai en geblokkeerde ingangen. Ymere zal echter niet vóór 6 september met de sloop beginnen. NIEUWS: Na veel klachten is Ymere gestopt met het vernielen van de tuinen tot 1 september, als ze gaan slopen.
Ymere respecteert de Ramadan niet. Zij lijken niet te beseffen dat veel leden van We Are Here zich middenin de Ramadan bevinden, de maand van reflectie en consideratie, maar ook van vasten en een laag energiepeil.

Waarom moeten wij nu vertrekken, zonder uitzicht op een permanente oplossing, louter wegens een of ander technisch probleem van Ymere? Ze moeten gaten boren om erachter te komen hoe lang de heipalen moeten worden voor de nieuwe flats die ze hier willen bouwen. Kan dat niet even wachten? Onze huizen zullen worden gesloopt of Camelot krijgt weer anti-kraakcontracten.

Wij geloven dat de nieuwe gemeenteraad en de nieuwe wethouders serieus zijn als ze het hebben over een permanente oplossing voor ongedocumenteerde migranten in Amsterdam. En dat ze de volledige medewerking van We Are Here bij het ontwerp van BBB+ waarderen. Dus laten we bij elkaar gaan zitten en een weg vinden. En Ymere laten weten dat een sociaal woningbedrijf ook een sociale verantwoordelijkheid heeft. We zullen al onze gekraakte huizen graag verlaten, als we een oplossing hebben bereikt die onze fundamentele rechten in het rebelse Amsterdam garandeert.In de tussentijd vragen wij Ymere  

  • De vrede te bewaren.
    De Ramadan te respecteren.
    Niet onnodig natuur te vernielen.
    Geen ruimte te verkwisten waar nog steeds mensen kunnen wonen.
    We Are Here te respecteren.Wij roepen jullie allemaal op om, in vrede, naar de Dieselstraat te komen en samen een oplossing te verwezenlijken: Fair BBB+ en gelijke rechten voor allen.
    Kom met ons genieten van het mooie weer en de tuinen.
    Luister naar onze verhalen.
    Doe mee aan de Iftar om 21.54 uur.
    Stuur een persoonlijke boodschap naar Ymere.
    We hebben jullie huizen niet nodig, we willen een leven. Dus verander nu!

    Nu heeft We Are Here je harder nodig dan ooit.
    Info: wijzijnhiernl<a>gmail.com * Woordvoerder Khalid Jone 0684307241 * Support Jo M2M 0686263381 * FB: Wij Zijn Hier * Website: http://wijzijnhier.org * Donaties: Vrouwen Tegen Uitzetting NL57 INGB 0006 4956 66 o.v.v. We Are Here

VROUWEN VAN WIJ ZIJN HIER KRAKEN VOOR HUN VRIJHEID

30052327_1723282081060484_8565958735366132180_o

Zondag 27 mei 2018 hebben de vrouwen van ‘We are Here’ vluchtelingen collectief intrek genomen in het  pand aan de Tommaso Albinonistraat 5. Dit kantoorpand stond al vele jaren leeg. Na de ontruiming in april van het vorige onderkomen aan de Burgermeester Roëllstraat was de noodzaak na 7 weken zonder huis zeer hoog om nieuwe woonruimte te vinden. De groep grijpt het moment aan om de urgentie voor een 24-uursopvang te benadrukken en ook duidelijk te maken wat er nodig is om een succesvolle opvang te realiseren.

Al bijna 6 jaar voert het  ‘Wij zijn hier’ collectief een strijd voor een ander asielbeleid en een normaal leven met basale mensenrechten. ‘De situatie de afgelopen jaren heeft ons en vele anderen veel energie gekost. Wij vragen daarom de toekomstige gemeenteraad om de aankondigde 24-uursopvang zo spoedig mogelijk te realiseren. Een 24-uursopvang waar wij de nodige rust en veiligheid kunnen vinden en kunnen werken aan onze toekomst in de Nederlandse samenleving’, aldus Raaho uit Somalië.

De vrouwen van Wij Zijn Hier (afkomstig uit Somalië, Eritrea en Ethiopië) willen benadrukken dat zij de 24-uursopvang mede vorm willen geven. ‘Het is belangrijk met ons te praten in plaats van over ons’. Er is inspraak nodig van de mensen waar de opvang voor bestemd is, anders wordt het nooit succesvol. Voor zowel de mensen zonder verblijfspapieren die al vele jaren rondzwerven in Amsterdam, als voor de gemeentepolitiek staat er veel op het spel om deze nieuwe 24-uursopvang te laten slagen. Voor de groep betekent 24-uursopvang een belangrijke stap richting een normalere manier van leven. De vrouwen vragen de gemeente en uitvoerende instanties oprecht met hen in gesprek te treden. ‘Samen kunnen we de situatie die al veel te lang duurt oplossen’ zegt Maria uit Ethiopië.

Opvang die leidt tot rust en oplossingen, houdt het volgende in:

• degelijke juridische bijstand in de verblijfrechtprocedure.
• zelfstandige woonruimte met privacy en mogelijkheid om zelf te koken.
• duur van de opvang gericht op oplossing van individuele situaties.
• geen camera’s en minimale bewaking van de locatie.
• begeleiding op maat, goede voorlichting en uitleg.
• geen gedwongen DT&V trajecten.
• toegang tot gezondheidszorg.
• toegang tot de arbeidsmarkt.
• Amsterdams Burgerschap.
• wat we zelf kunnen, doen we graag zelf; geen hospitalisatie.

Het is nog niet duidelijk wanneer de 24-uursopvang open zal gaan. De groep hoopt voorlopig op de nieuwe plek te kunnen wonen en neemt contact op met de eigenaar om hierover in gesprek te gaan.

WE ARE HERE 2018-04-15 16:13:05

pim fisher geeft een lezing over de juridische strijdt voor wij zijn hier, 1 september 2017

pim fischer geeft een lezing over de juridische strijdt voor wij zijn hier, 1 september 2017

Around 2 times a year, Pim Fischer gives a lecture to bring everyone up to date on his work for the refugees on the street in the battle for unconditional, humane shelter. On April 17 he is giving another lecture as a follow-up of the one on September 1, 2017.

Last September 5 at the celebration of 5 years We Are Here, I spoke and summarized Pim’s speech. It was not published because it contains some of the strategy he would be using in his coming cases. Now, with Pim’s approval, my very simplistic look at 2 branches of the Dutch legal system that the refugees are coming into contact with as an aid to the coming lecture.

 

Kathy Arnold

kathy arnold op het 5 jarig jubileumfeest van wij zijn hier

kathy arnold op het 5 jarig jubileumfeest van wij zijn hier

There are 2 kinds of legal systems in Holland. One which deals with criminal law (and private law – but I won’t go into that) and one which deals with public administration – bureaucracy. There are 2 different courts, different means of appeal, and different high courts. The Raad van State, where one ends up for instance with an appeal on asylum. And the other, the Centrale Raad voor Beroep.

Through the past decades, I have watched Holland become a complicated and paralyzing bureaucracy. Why? Control. It is a system to control the people behind the mask of helping the people. And it is used to hide behind when it doesn’t work. “You see this? It says here that bla, bla, bla, and that’s what we’re doing, so it’s okay.” It’s also designed to be so blood-curdlingly complicated that no mere mortal can ever fight their way through it.

The circle or chain of asylum law falls under the Ministry of Justice system, not the public administration system. On paper, Holland has created a perfect system in which refugees are covered from beginning to end whether they get asylum or not. If they are refused, they have to leave the country within 28 days. If they can’t leave, they go to VBL’s – locations where they may stay for a maximum of 12 weeks before they leave the country.

For those who really can’t leave, there is the Buitenschuldverklaring – a residence permit for those who cannot leave here because of circumstances out of their own control and demands that the person is documented in the country of origin. One result of the chain was that city governments were forbidden to give shelter to refugees who had been refused asylum, because this was taken care of in the asylum chain.

We know that it doesn’t work, that’s why we are here today. Because of the gap in the asylum chain. The asielgat. Hundreds, if not thousands, of people who are refused asylum and can not return to their countries are thrown into the streets.

When WAH started a protest here in the garden in Amsterdam (and they were not the first as there were the tent protest camps in Ter Apel before that) and then moved to the Notweg in Osdorp, the problem of the gap in the asylum system became nationally visible and known for the first time.

Under the auspices of the Raad van Kerken – the council of churches – a complaint was made to the European Commission of Social and Human Rights. They came with an Immediate Measure telling the Netherlands that it had to:

Adopt all possible measures with a view to avoiding serious, irreparable injury to the integrity of persons at immediate risk of destitution, through the
implementation of a co-ordinated approach at national and municipal levels with a view to ensuring that their basic needs (shelter, clothes and food) were given. The absolute beauty of this was that it applies to national AND local governments. This meant that local government – city councils were allowed to have shelters, and even medical shelter, for undocumented people. And it was for unconditional emergency help.

I am going to skip a lot of steps, hiccups, and downright defeats along the way except to say that the person fighting for this in the courts is Pim Fischer. Pim Fischer is a lawyer in public administration law. Public administration law is for governments – local, regional, provincial, and national – which has rules for how they act towards people. And although the Immediate Measure looked very positive in the beginning, the civil servants, to whom those rules apply, managed to wriggle out of doing the obvious and left many people in a still demeaning, degrading, and life-threatening position.

Pim and the Council of Churches took the government to the European Court concerning the VluchtGarage – a parking garage where a large number of people were living in absolutely disgusting conditions. The European Court came out with a horrifying decision. Because government had taken action and was neither inactive nor indifferent to the situation, these people were not being treated inhumanely. There is an expression: The road to hell is paved with good intentions. The Netherlands was on the road to hell and that’s okay by the European Court.

At almost the same time, the Dutch government decided that there is general shelter for people who are undocumented – the VBL’s – and the city councils should again not provide shelters because they already exist. So, no more money from the Hague to the city councils for shelter.

More than a year ago, Pim called a group of us together to explain a new strategy in a situation where it seemed that all routes through public
administration law had been shut down legally. People were going to go, one by one, to Ter Apel to ask for shelter. One and a half years later, 70 people have requested shelter at the VBL. The first to go in March 2016 was told: Go, go away, you! The last was refused the following August. And not one person in between had gotten shelter there.

And so started the appeals through the justice system to the high court, the Raad van State. And the decision in July of this year was quite extraordinary. Although the court said that it was all right to have conditional help (boo hiss) and in this case, the condition is to participate in a possible return to the country of origin, it put rules and limits into place for participating.

DT&V – the department for returning people – is part of the asylum chain. They say: “we don’t make the decision. That was decided by a different department in the chain.” They run the VBL’s and their practices are morally reprehensible and strangely enough without all the rules and bureaucracy that most government departments have. Their job is to just do it. And there are no limits. Someone can be presented to an embassy 40 times. If the embassy doesn’t respond, it’s the fault of the refugee because he or she didn’t try hard enough. Not only do the refugees have to participate in returning, they have to want to. (mind control) So if it doesn’t work, the refugee didn’t really want it to, his fault. If a person can prove something isn’t possible, DT&V come up with new demands. There are no time limits. If there were, you could complain for
instance through the public administration route if it took too long. But in this, DT&VV are protected by a total lack of rules.

So the high court has now ruled that the State Secretary of Justice (the boss of DT&V) has to motivate per individual and the individual’s realistic chances of leaving – considering the person and the country – what the refugee concretely and realistically has to do to cooperate to get conditional shelter. If shelter is refused, this has to be motivated by the State Secretary. And if the refugee has done everything on the list and still cannot leave, then a decision should be made and motivated that this person is still here and can not leave because of circumstances beyond his control. The burden of proof is now on the State Secretary, not the refugee.

Some people are calling this a Buitenschuldverklaring, but this is wrong. It is a new back door to the same result. There will have to be a new name for it. I personally like Omstandigheidsvergunning – a permit due to circumstances. But it opens up the possibility for many undocumented people to finally be able to get decent shelter, and after a time, a residence permit.

The next step is to hold the government to this promise. Practically speaking, one goes to apply for shelter. You receive a list of conditions on paper that you have to meet. But these conditions must be reasonable and personally realistic to you. If they’re not, you can make an official complaint. If they are reasonable and realistic such as Go to the IOM for statement on returning and Go to your embassy, then you do it. When it is proven impossible to return, you should be allowed to stay. You will need help. You will need witnesses. You can use a lawyer for complaints or appeals. It won’t be easy, but nothing ever is. There are going to be test cases soon so we’ll keep our fingers crossed. It has always been the goal of the people from We Are Here to get residence permits. We are not only asking for emergency help, but also a solution. By way of a detour through emergency help, the high court has now put a proper form of a residence permit due to circumstances beyond one’s control onto the agenda.

WIJ ZIJN HIER persconferentie

hand-a5-300dpi-2klein

 

Beste aanwezigen,

Bedankt voor jullie komst. Mijn naam is Khalid, ik ben de woordvoerder van We Are Here aan de Rudolf Dieselstraat. Ik zal de conferentie in het Engels vervolgen zodat het ook te begrijpen is voor mensen in het buitenland.

We have invited you here today to tell you our story. The past few weeks there has been a lot of negative media attention about our presence in this neighborhood. So we want to explain to you the circumstances that led us up to this point and why we are here.

Rita Verdonk and Fred Teeven decided that there should be an example made of certain refugees. This was done to discourage other refugees of coming. We are the product of this policy. But people are not products. Nor are we experimental ground to test your political theories on. We are human beings who deserve a life. Just like everybody else in this country and in the world.

We are not “uitgeprocedeerd.” In fact, we are in the so-called asylum gap. This gap was created by the politics of this country. When somebody comes to the Netherlands. This country has to honor the asylum request of that refugee. But in practice, the IND does not do that. They do not honor the asylum requests.

Sometimes we cannot get ‘status’ because the IND attempt not to believe our reasons for fleeing our countries. And sometimes the IND does not take enough time to study one’s procedures. But then also they cannot send us back. And we cannot ask for asylum in another country because of the Dublin convention which was corrupted by the European immigration system. Adding to this, anybody who has been here for 17 years or less has missed out on the general pardon of 2006. This general pardon was a failure because of its selective nature. So we are stuck here.

The Mayor and the city council of Amsterdam decided that refugees in the asylum gap do not get 24-hour shelter. They also do not want more refugees to come. So we had to find solution for ourselves.

In the past 5 years we have done all the work ourselves without any help from the government. We are activists who fight for our story to be heard. We are theater-makers who show our story on the stage. We are photographers who tell our story with pictures. We are DJs, chef-cooks, carpenters, teachers. We are story-tellers. And now we tell you our story. We have all these talents and we left our homes to look for safety. We can use our qualities to help make this country better.

Now we attempt to explain the inhuman conditions that the Dutch government forced on us for the past 17 years, and we want to change the public opinion on the whole situation in general. But also address the negative media attention which feeds this public opinion and therefore our inhuman treatment.

It was okay for you to accept that we live in extremely cold and inhospitable conditions in the abandoned church or on the streets. But you do not accept when we find a better place to live. We did not come to the Netherlands or to this neighborhood to cause problems for people. We came here to find a safe life for ourselves.

We came to work together with the neighborhood and create a nice place for us to live but also for the people who are already here. I believe that with last Saturday’s open day we achieved this cooperation. We had a beautiful day that caused many new friendships. But still the media was negative.

We would like to express our disappointment about the fear that has been created around us through the media. The impact of this negative coverage has led to right-wing people coming to our street, burning our banners and threatening the safety of our entire neighborhood. We believe the media to have been a central culprit in this and we want to call them out on it.

We hope that this press conference has clarified our situation in this neighborhood, in this country and in this world. We have faith that the media will not continue their fearmongering any longer and we hope that together we can think of a solution to our problem. Because soon another 150 people from other We Are Here groups in the city will also be evicted and put on the street. Just like the eviction of the women’s group past Tuesday. This
situation cannot go on any longer.

We call for the Dutch government to change their immigration policy.
We call for the city of Amsterdam to take responsibility for its inhabitants.
And we call for an end of imperialistic and capitalist warfare.
Because exporting ammunition means importing immigration.
Thank you very much.

Khalid Jone, for We Are Here at Rudolf Dieselstraat.

WOMEN OF WE ARE HERE FIGHTING FOR THEIR RIGHTS

30581706_1567017513366687_5145927031757733888_o

Yesterday 11th april the women of the Roëllstraat had to leave their building. They had a powerfull demonstration in front of the City Hall.
Tonight the city council (starting 7PM) will debate the actual situation of We Are Here. So they will be there again demanding for 24/7 housing.
Please do all come at 6PM to join them in their struggle for a safe place to stay!

30052327_1723282081060484_8565958735366132180_o

These are their demands:

A living space for each of us for 24/7 with no conditions,

where:
– we can have individual privacy 
– everybody has a room with a key for herself
– we can cook our own food
– we can live as a community and make our rules and regulations

So that we have complete control over our living space:
– no security personnel 
– no camera’s in our living space and area
– no imposed accompaniment (we do have supporters already)

And we need a weekly budget for food and hygiene for all of us, and we need direct access to medicine.

vrouwen van Wij Zijn Hier demonstreren tegen ontruiming

30572138_1850795144954040_8658715383689117696_n

Een groep vrouwen van WIJ ZIJN HIER gaat woensdag 11 april vanaf 12.00 uur demonstreren bij het Stadhuis van Amsterdam. Ze hebben anderhalf jaar in een gekraakt pand in de Burgemeester Roëllstraat gewoond, maar moeten daar a.s. woensdag uit. Omdat ze niet weten waar ze de nacht moeten doorbrengen, gaan ze maar meteen door naar het stadhuis. Ze eisen 24 uursopvang. De BBB (bed, bad en brood) zoals Amsterdam die nu biedt is geen optie omdat het alleen nachtopvang is. De vrouwen staan dan elke dag om 9:00 uur weer op straat. Het maakt vrouwen afhankelijk en kwetsbaar voor misbruik. Ze krijgen geen geld van de gemeente Amsterdam, zelfs niet voor persoonlijke verzorging.

Op straat zijn ze niet veilig. Ze hebben een dak boven het hoofd nodig. Een dak dat andere steden wel bieden in de vorm van BBB mét juridisch/maatschappelijke begeleiding, leefgeld en zelfstandigheid waar gezamenlijk aan een toekomstplan wordt gewerkt.

De vrouwen komen uit landen als Eritrea, Ethiopië en Somalië. Ze zijn ongedocumenteerd; documenten hebben ze nooit gehad, zijn afgepakt of tijdens de vlucht verloren gegaan.  Niet alleen voor de veiligheid is 24 uursopvang noodzakelijk. Als je als vluchteling ongedocumenteerd bent, moet je op de een of andere manier zien aan te tonen wie je bent. Dat kan onmogelijk vanaf de straat. Tijdens het verblijf in de Roëllstraat konden de vrouwen een start maken met het vinden van bewijzen. Dertien(!) van hen kregen intussen een verblijfsvergunning!

In de Roëllstraat zijn de vrouwen begonnen met het volgen van Nederlandse lessen. Op straat is ook dat moeilijk vol te houden.

openbare brief van een bewoner van de dieselstraat

Stacey Krom vertelde op vrijdag voor de camera van AT5 dat ze naar papa en mama ging, omdat ze zich “niet echt veilig” meer voelde tussen de krakers en vluchtelingen. “Om problemen te voorkomen”. “Er hing iets in de lucht.” Maar zaterdag was ze de hele dag op de open dag en kijkt ze er heel anders tegenaan. (Ze staat hier achter Fortune in de gele jas).

dasfdsfdasfds

Beste,
Naar aanleiding van de gebeurtenissen in de Rudolf Dieselstraat, én het buurtfeest van vanmiddag, schrijf ik deze openbare brief.

Als bewoner van de Rudolf Dieselstraat wil ik u graag het volgende laten weten. Mijn gevoel van veiligheid is geenszins aangetast sinds de komst van de krakers van We Are Here. Integendeel! Het voelt fijn om weer mensen in de straten te zien lopen nadat er in de winter zoveel huizen leeg zijn komen te staan. Mijn gevoel van veiligheid is hierdoor gegroeid, er zijn mensen die voor elkaar uitkijken en voor elkaar zorgen, en die zomaar een praatje met je doen op straat.

Waar ik wel van schrok is hoe de media met deze situatie omgaat. Ik geloof dat er een kant van het verhaal is dat onvoldoende belicht wordt, en daarom schrijf ik deze brief. Er zijn fouten gemaakt tijdens het kraken, en daar heb ik van gehoord. Echter zijn dit dingen waarvan ik hoor dat de krakers zelf ook erg geschrokken zijn. Daarnaast zijn er ook een aantal spookverhalen waarbij de bron ver te zoeken is.

Filmploegen lopen door de straten, bewust op zoek naar mensen die overlast ervaren. Als ze je vragen om iets voor camera te zeggen sturen ze aan op angst. Als je je te mild uitdrukt zoeken ze verder, of wordt je uit het filmpje geknipt. Het is jammer dat er over het algemeen zo eenzijdig gerapporteerd wordt!

De mensen van We Are Here zijn enkele van de meest gastvrije mensen die ik ken. Als je langsloopt wordt je haast altijd uitgenodigd om kennis te maken en om binnen te komen in ‘hun’ huis. Een plek waar ze zichtbaar trots op zijn.

De buren die ik sprak en die aangaven angstig te zijn, lieten unaniem weten nooit contact te hebben gemaakt met hun ‘nieuwe buren.’ Een typisch voorbeeld van ‘wat de boer niet lust…’ Natuurlijk ben je bang voor iets dat je niet kent! Dat is menselijk. Maar er gaat een wereld voor je open als je open staat voor nieuwe ontmoetingen. En je zult zien, zo eng zijn ‘ze’ niet. Gelukkig zijn ‘ze’ ook maar mensen. Ik hoop dat mijn buren deze raad op zullen volgen en dat ook zij zich niet meer onveilig hoeven te voelen in hun eigen straat.

In deze brief wil ik niet eens veel dieper ingaan op de politiek van deze zaak, maar het is duidelijk dat er fundamenteel iets mis is in de wereld en in ons land. Ik hoop dat de overheid meer zal gaan denken in oplossingen en dat er gestopt wordt met de symptoombestrijding in de vorm van ontruimingen en uitzettingen.

Deze buurtbewoners (foto) ervaren geen overlast. En ik ben er één van. Ik ben blij dat We Are Here ons vandaag de mogelijkheid gaf om dat nogmaals te ervaren.

Stacey Krom, buurtbewoner

Buurt- en Tuinfeest in de Dieselstraat Zaterdag 7 april van 12 tot 22 u.

Beste buurtgenoten,

Wij nodigen jullie van harte uit om samen een buurt- en tuinfeest te houden op zaterdag 7 april. Met koffie en tuinieren, en een praatje om elkaar beter te leren kennen en samen te werken aan een leefbare buurt voor iedereen.

hand-a5-300dpi-2klein
Wij Zijn Hier is een collectief van mensen die gevlucht zijn uit oorlogsgebieden zoals Soedan en Somalië. De IND wil dat we daarheen terugkeren, maar in ons thuisland is niemand zijn leven zeker. We kunnen daarom niet terug. Maar in Nederland mogen we ook niet leven. We staan op straat, zonder recht op werk of onderwijs. Dat geeft veel stress, we weten vaak niet eens waar we naar het toilet kunnen. Ons gevoel van vrijheid en menselijke
waardigheid wordt ons ontnomen. Daarom betrekken we leegstaande panden die om te overleven en een oplossing te eisen..

Het is een drukte van belang geworden sinds wij vanuit de Christus Koningkerk aan de James Wattstraat naar de Dieselstraat verhuizen. Want binnenkort moeten we die kerk verlaten en staan we weer op straat, zoals we in de afgelopen jaren al 33 keer hebben meegemaakt. We hopen heel erg dat we eindelijk een kans krijgen om een beetje normaal leven te kunnen leiden. En dat willen we heel graag samen met alle bewoners doen om hier een fijne, veilige en mooie buurt te houden en te maken. Natuurlijk zoeken we ook goed overleg met Ymere, Camelot en B&amp;W. Met de steun van onze vele supporters hebben we geleerd om zover mogelijk ons zelf te redden.

Het feest begint om 12 uur: met eten en drinken, tuinen schoonmaken en beplanten, muziek maken, schilderen, potje straatvoetbal, enz.

Om 5 uur is de officiële opening van het nieuw activiteitencentrum op nummer 6, door een bekende Amsterdammer.

Welkom in We Are Here Village!

29598062_1839866369380251_3806846795827758229_n

Vluchtelingencollectief We Are Here heeft de afgelopen Paasdagen 11 woningen en
een winkelpand gekraakt in de Rudolf Dieselstraat. Deze zijn prima geschikt te
maken om vrouwen en kinderen onder te brengen. De mannen van Wij Zijn Hier
heten vrouwen die op straat staan of binnenkort ontruimd worden hartelijk welkom in We Are Here Village. Want je hebt een heel dorp nodig om kinderen groot te brengen.

 

29791187_1839866529380235_685270720294465520_n

Ymere, de eigenaar van de Rudolf Dieselstraat heeft deze woningen jaren
verwaarloosd in afwachting van sloop en nieuwbouw, die telkens uitgesteld wordt.
En wil Ymere de wonimngen nu zelfs in handen geven van anti-kraakburo Camelot,
die 350 Euro huur vraagt, per bewoner. Dat is niet meer nodig. Samen met huidige
(tijdelijke) bewoners kunnen we de 124 woningen beheren. We gaan we er weer een
mooi dorp van maken. Zaterdag 7 april is het al de eerste buurt-en-tuindag.

29684073_1839866732713548_8394928278546232069_n

De meeste politieke partijen hebben afgesproken dat er geen panden van Wij Zijn
Hier ontruimd worden zolang er onderhandeld wordt over een nieuw college van
B&W. Wij nodigen ze uit om samen te werken aan een stabiel onderkomen en een
echte Amsterdamse oplossing. Laat het toekomstige college van B&W nu eindelijk
eens afspraken maken met woningcorporaties om vluchtelingen op straat de hand te
reiken.

Wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.
Het is tijd voor creatieve, Amsterdamse oplossingen.

29598209_1839866809380207_8682394760708900170_n

E N G L I S H

Welcome in We Are Here Village!

Twelve houses squatted in Rudolf Dieselstraat.

Refugee collective We Are Here has squatted 11 homes and one studio over the
last Eastern days in Rudolf Dieselstraat. These can very well be prepared to
accomodate women and children. The men of We Are Here welcome women on
the street or those who will soon be evicted to join We Are Here Village.
Because it takes a village to raise a child.

29791929_1992932060971772_3061095249306690953_n

Ymere, the corporation that owns Rudolf Dieselstraat has neglected the houses
for years, with the prospect of demolishing them and building mnew apartments.
These plans have been postponed several times. Now Ymere wants to hand the
houses over to ant-squat agency Camelot, that charges 350 Euro per month per
person. This is no longer necessary. Together with the people who still live here
we can manage the 124 homes and the environment. We are going to make a
nice village here. On saturday the 7th of April we have the first neighboorhood-
garden-party.

29594707_1992932140971764_4939917365946261650_n

Most political parties in the town council have agreed to not evict locations of We
Are Here during the formation of a new coalition with a new team of aldermen.
We invite them to work together for a stable place and create a real Amsterdam-
style solution. We urge the future board of aldermen and the mayor (B&amp;W) to
come to an agreement with the housing corpoartions in order to reach out to
refugees-on- the-street.

We are here and we need a place to be able to live.
It is time for creative, Amsterdam-style solutions.

29695507_1992932197638425_858752320506447660_n

Wij Zijn Hier kraakt pand met moeder en twee kinderen

28828730_1831387110228177_8911402064820871972_okleiner

24 maart 2018 hebben leden van vluchtelingencollectief We Are Here een woning gekraakt in de Rudolf Dieselstraat, Amsterdam om een moeder met haar twee kinderen onder te brengen, samen met een aantal mensen die nu in de kerk in de James Wattstraat onder moeilijke omstandigheden moeten leven.

Na ruim 5 jaar vechten voor een normaal bestaan weten wij wat het betekent om op straat te moeten leven of van de ene bouwval naar de andere te bewegen. Het betekent dat je steeds verliest, dat je leven zinloos wordt, dat je er psychisch aan onder doorgaat. Zes van ons hebben al het leven gelaten. De druk wordt alleen maar groter. Iedereen kan het zien. Een oplossing moet nu komen.

Het vrouwenpand van We Are Here aan de Burg. Roëllstraat 70, waar 25 vrouwen al anderhalf jaar wonen, mag van de rechter vanaf 10 april ontruimd worden door de woningcorporatie.

De meeste politieke partijen hebben afgesproken dat er geen panden van Wij Zijn Hier ontruimd worden zolang er onderhandeld wordt over een nieuw college van B&W. Wij nodigen ze uit om samen te werken aan een stabiel onderkomen en een echte Amsterdamse oplossing.

Wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.

WIJ ZIJN HIER KRAAKT IN RAPENBURG

wzhrapenburg

Zaterdag 10 februari 2018 hebben wij, een groep ongedocumenteerde (dus NIET uitgeprocedeerde of illegale) vluchtelingen van het collectief ‘Wij Zijn Hier’, afkomstig uit voornamelijk West-Afrika ervoor gekozen om onze intrek te nemen in een leegstaand pand op Rapenburg 31-33 te Amsterdam. Dit pand staat al meer dan zes maanden leeg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier strijdt al ruim vijf jaar voor ‘een normaal leven’ van vluchtelingen, evenredig aan dat van alle burgers. Daarnaast roept het collectief op tot erkenning van het zogenaamde ‘asielgat’ wat inhoudt dat vluchtelingen na afwijzing van hun asielaanvraag niet in Nederland mogen blijven, maar ook niet teruggestuurd kunnen worden naar het land van herkomst. Dit kan onder andere zijn omdat het land van herkomst hier niet aan mee wil werken of het land te gevaarlijk is om naar teruggestuurd te worden. Ook dreigen sommigen teruggestuurd te worden naar Italië, waar men als eerste Europa binnen kwam. Daar komen mensen dan wederom op straat te staan, omdat Italie de vluchtelingenstroom totaal niet aan kan. Velen van ons werken aan een (hernieuwde) asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden zijn niet eenvoudig en het is niet makkelijk de IND alsnog te overtuigen met nieuw bewijsmateriaal, maar het lukt wel! Van het Wij Zijn Hier collectief hebben inmiddels ruim 100 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Echter, totdat we een nieuwe procedure kunnen starten of een vergunning hebben gekregen, kunnen we geen aanspraak maken op voorzieningen om in ons primaire levensonderhoud te voorzien. De Gemeente Amsterdam blijft verwijzen naar de landelijke overheid en zo is er nog steeds geen wezenlijke oplossing gerealiseerd voor onze groep. Maar wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven. Op 21 maart zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Wij hopen dat veel Amsterdammers kiezen voor een menswaardig bestaan voor alle Amsterdammers.

De BBB zit vol en hanteert sinds kort strengere toelatingscriteria waardoor er nog meer druk op onze groep is komen te staan doordat de geweigerde mensen toch ergens moeten slapen. Zowel de BBB als de Winteropvang, vormen slechts een sobere nachtopvang zonder verdere begeleiding. Overdag staan wij nog steeds zonder middelen op straat, zelfs als we ziek zijn. In deze wintermaanden is dat extra zwaar met regen, sneeuw en vrieskou. Binnen de opvang heerst een totaal gebrek aan zelfbeschikking wat ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid ondermijnt. Daarom betrekken we panden die niet in gebruik zijn, zodat we in betrekkelijke onafhankelijkheid kunnen leven. De groep heeft in de afgelopen vijf jaar meer dan 30 keer moeten verhuizen.

Met onze groep van 35 personen zijn we van plan hier in goede verstandhouding met de buurt en respect voor het pand te verblijven. Wij hopen, zoals ook in het verleden is gebeurd, een goede afspraak te kunnen maken met de eigenaar van het gebouw. We willen graag kennis maken met onze nieuwe buren en hopen solidariteit te ontvangen uit de buurt. Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

WIJ ZIJN HIER BETREKT VOORMALIGE KRINGLOOPWINKEL DIEMEN

diemenkraak

Zondag 7 januari 2017 hebben wij, een groep ongedocumenteerde (dus NIET uitgeprocedeerde of illegale) vluchtelingen  van het collectief ‘Wij Zijn Hier’, afkomstig uit voornamelijk West-Afrika  ervoor gekozen om onze intrek te nemen in de voormalige kringloopwinkel RataPlan aan de Weesperstraat 118 te Diemen. Sinds de ontruiming van het vorige pand van onze groep aan het Zeeburgerpad 94, hebben  we geen leefbaardere plek kunnen vinden. Deze voormalige kringloop staat al meer dan 6 maanden leeg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier strijdt al vijf jaar voor “een normaal leven” van vluchtelingen, evenredig aan dat van alle burgers. Daarnaast roept het collectief op tot erkenning van het zogenaamde ‘asielgat’ wat inhoudt dat vluchtelingen na afwijzing van hun asielaanvraag niet in Nederland mogen blijven, maar ook niet teruggestuurd kunnen worden naar het land van herkomst. Dit kan onder andere zijn omdat het land van herkomst hier niet aan mee wil werken of het land te gevaarlijk is om naar teruggestuurd te worden. Velen van ons werken aan een (hernieuwde) asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden zijn niet eenvoudig  en het is niet makkelijk de IND alsnog te overtuigen door het vinden van nieuw bewijsmateriaal, maar het lukt wel! Van het Wij Zijn Hier collectief hebben inmiddels rond de 100 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Echter, totdat we een nieuwe procedure kunnen starten of een vergunning hebben gekregen, kunnen we geen aanspraak maken op voorzieningen om in ons primaire levensonderhoud te voorzien. De Gemeente Amsterdam en Gemeente Diemen blijven verwijzen naar de landelijke overheid en zo is er nog steeds geen wezenlijke oplossing gerealiseerd voor onze groep. Maar wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.

De BBB zit vol en hanteert sinds kort strengere toelatingscriteria waardoor er nog meer druk op onze groep is komen te staan doordat de geweigerde mensen toch ergens moeten slapen. Dit heeft er zelfs toe geleid dat enkele weken geleden de politie Amsterdam een Soedanees gezin met 2 kinderen naar Wij Zijn Hier heeft gebracht voor onderdak omdat er na veel rondbellen naar alle instanties geen andere optie bleek te zijn. Vrijwilligers van Wij Zijn Hier zijn nog steeds bezig deze familie onder dak te krijgen. Het alternatief, de Winteropvang, zit inmiddels ook vol.

Zowel de BBB als de Winteropvang die onlangs geopend is, vormen slechts een sobere nachtopvang zonder verdere begeleiding. Overdag staan wij nog steeds zonder middelen op straat, zelfs als we ziek zijn. In deze wintermaanden is dat extra zwaar met regen, sneeuw en vrieskou. Binnen de opvang heerst een totaal gebrek aan zelfbeschikking wat ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid ondermijnt. Daarom betrekken we panden die niet in gebruik zijn, waar we in betrekkelijke onafhankelijkheid kunnen leven. De groep heeft in de afgelopen vijf jaar meer dan 30 keer moeten verhuizen .

Met onze groep van 35 personen zijn we van plan hier in goede verstandhouding met de buurt en respect voor het pand te verblijven. Wij hopen, zoals ook in het verleden is gebeurd, een goede afspraak te kunnen maken met de eigenaar van het gebouw.

We willen graag kennis maken met onze nieuwe buren en hopen solidariteit te ontvangen uit de buurt.

Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

WIJ ZIJN HIER KRAAKT LEEGSTAANDE UNIVERSITEIT

26232717_1475298129205293_5487622878939564822_o

Zaterdag 6 januari 2017 hebben wij, de We are hier groep, onderdeel van
vluchtelingencollectief 
‘WE ARE HERE’ het pand aan de Jameswattstraat 78
in gebruik 
genomen. De ruimte is van de Universiteit van Amsterdam en
stond al een tijd leeg. Helaas zijn wij genoodzaakt om op deze 
manier
onderdak te verkrijgen, omdat wij anders overdag op straat moeten zwerven.

Velen van ons verblijven al lange tijd in de Bed Bad Brood (BBB) voorziening van de
gemeente. De BBB en de Winter opvang bieden echter geen humane oplossing voor
onze situatie. “Wij moeten elke dag voor 09.00 uur het pand verlaten, ook als het
regent, koud is of als we ziek zijn en we mogen pas om 16.00 uur weer naar binnen.

We hebben geen geld voor bijvoorbeeld een kop koffie, eten of om naar de toilet te
gaan. Elke dag op straat doorbrengen is zeer stressvol en heeft veel impact op onze
geestelijke en lichamelijke gezondheid” aldus een van de BBB en de Winter opvang
gebruikers. Hoewel de vluchtelingen herhaaldelijk aandacht vroegen voor deze
zorgelijke situatie, kiest de gemeente ervoor deze mensonterende situatie te laten
voortbestaan en zelfs de criteria van opvang te verscherpen zodat nog meer mensen
buiten moeten slapen.

Dat een BBB voorziening anders kan worden ingericht wordt aangetoond door andere
gemeenten (zoals bijvoorbeeld Groningen) die wel kiezen voor een humane 24-uurs oplossing.
De BBB voorziening van de gemeente Amsterdam biedt geen oplossing voor onze situatie en
wederom vragen wij aandacht voor hiervoor.

De groep bestaande uit 45 mensen (mannen en vrouwen) zullen hier gaan wonen
wonen. Ze zullen contact opnemen met de eigenaar en hopen hier te kunnen wonen
zolang het pand geen andere bestemming heeft. De groep is van plan om hier rustig
te wonen en een goede relatie op te bouwen met de buurt. De eerste buurtbewoners
kwamen al op bezoek vanmiddag.

AMSTERDAM ZET VLUCHTELINGEN IN DE KOU

Het zijn ontzettend zware tijden voor Wij Zijn Hier. De Wij Zijn Hier Unity groep op Zeeburgerpad, een groep van 40 personen, heeft vandaag een negatieve uitspraak ontvangen in een ontruimingskortgeding. De rechter heeft besloten dat er direct over gegaan mag worden tot ontruiming. Vanuit het stadhuis hebben we vernomen dat de planning is om de groep tussen kerst en oud& nieuw op straat te zetten. We kunnen dit niet geloven. Wij hebben geen idee wat te doen, alternatieven zijn er niet.

De (voormalige Diemen) groep die afgelopen zondag een kerk in gebruik heeft genomen zit niet in een veel betere situatie. Het is in de kerk ontzettend koud, ademwolken komen uit de monden. Er kan niet gekookt worden, er kan niet afgewassen worden, er is weinig elektra, de stoppen slaan continu door, en de kerk werd eerder bewoond door duiven, daar zijn de sporen nog van te zien. De kelder stond vol met water, dat hebben we inmiddels weggepompt. Het is niet heel veel beter dan buiten slapen.

Ondertussen zien we ook panden die ontruimd werden of volgens afspraak verlaten zijn door Wij Zijn Hier en die leeg blijven staan. Zeker 5 van de panden die de afgelopen 2 jaar bewoond werden door Wij Zijn Hier staan nog steeds leeg, 1 daarvan al anderhalf jaar, van 1 weten we dat het pand zeker nog 2 jaar leeg zal blijven staan. En ook van het pand aan Zeeburgerpad waar nu een ontruimingsaanzegging voor is, vragen we ons af of het pand op korte termijn gebruik gaat worden.

Het is erg triest dat er zo met mensen omgegaan wordt, het maakt ons woedend. Iedereen heeft een dak boven het hoofd nodig als een primaire levensbehoefte. Het is niet een kwestie van dat dit niet kan, het is onwil, en nare politieke agenda’s van heers en verdeel en angst.
Het huidige beleid maakt mensen zichtbaar wanhopig en gek. Het op straat zetten van mensen is vernederend en creëert veel stress, algemeen humanitair leed en verergering van psychische, lichamelijke en psychosomatische klachten. 

Wij zijn de wanhoop nabij. Het is bijna 2018, dit moet toch anders kunnen?

 

WIJ ZIJN HIER KRAAKT VOORMALIGE KERK

wzhkraak

Vluchtelingen Wij Zijn Hier betrekt voormalige Christus Koningkerk aan de James Wattstraat 58 Amsterdam.

Zondag 17 december 2017 hebben wij, een groep ongedocumenteerde vluchtelingen van het collectief ‘Wij Zijn Hier’, afkomstig uit voornamelijk West-Afrika en Soedan, ervoor gekozen om onze intrek te nemen in de voormalige Christus Koningkerk aan de James Wattstraat 58. Sinds de ontruiming van het vorige pand van onze groep in Diemen, vandaag precies een maand geleden, hebben we geen leefbaardere plek kunnen vinden. De voormalige kerk heeft al jaren geen concrete bestemming en staat leeg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier strijdt al vijf jaar voor “een normaal leven” van vluchtelingen, evenredig aan dat van alle burgers. Daarnaast roept het collectief op tot erkenning van het zogenaamde ‘asielgat’ wat inhoudt dat vluchtelingen na afwijzing van hun asielaanvraag niet in Nederland mogen blijven, maar ook niet teruggestuurd kunnen worden naar het land van herkomst. Dit kan onder andere zijn omdat het land van herkomst hier niet aan mee wil werken of het land te gevaarlijk is om naar teruggestuurd te worden. Velen van ons werken aan een hernieuwde asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden zijn niet eenvoudig en het is niet makkelijk de IND alsnog te overtuigen door het vinden van nieuw bewijsmateriaal, maar het lukt wel! Van het Wij Zijn Hier collectief hebben inmiddels rond de 100 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Echter, totdat we een nieuwe procedure kunnen starten of een vergunning hebben gekregen, kunnen we geen aanspraak maken op voorzieningen om in ons primaire levensonderhoud te voorzien. De Gemeente Amsterdam blijft verwijzen naar de landelijke overheid en zo is er nog steeds geen wezenlijke oplossing gerealiseerd voor onze groep. Maar wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.

De BBB zit vol en hanteert sinds kort strengere toelatingscriteria waardoor er nog meer druk op onze groep is komen te staan doordat de geweigerde mensen toch ergens moeten slapen. Dit heeft er zelfs toe geleid dat enkele weken geleden de politie Amsterdam een Soedanees gezin met 2 kinderen naar Wij Zijn Hier heeft gebracht voor onderdak omdat er na veel rondbellen naar alle instanties geen andere optie bleek te zijn. Vrijwilligers van Wij Zijn Hier zijn nog steeds bezig deze familie onder dak te krijgen.

Zowel de BBB als de Winteropvang die onlangs geopend is, vormen slechts een sobere nachtopvang zonder verdere begeleiding. Overdag staan wij nog steeds zonder middelen op straat, zelfs als we ziek zijn. In deze wintermaanden is dat extra zwaar met regen, sneeuw en vrieskou. Binnen de opvang heerst een totaal gebrek aan zelfbeschikking wat ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid ondermijnt. Daarom betrekken we panden die niet in gebruik zijn, waar we in betrekkelijke onafhankelijkheid kunnen leven. De groep heeft in de afgelopen vijf jaar al dertig keer moeten verhuizen .

Met onze groep van 60 personen zijn we van plan ons onderkomen een beetje op te knappen en hier in goede verstandhouding met onze buren te verblijven. Wij hopen, zoals ook in het verleden is gebeurd, een goede afspraak te kunnen maken met de eigenaar van het gebouw.

We willen graag kennis maken met onze nieuwe buren en hopen solidariteit te ontvangen uit de buurt.

Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

Vluchtelingen Wij Zijn Hier kraken in Osdorp

23845566_1701980956502127_3843999929516410619_o

Zaterdag 25 november 2017 hebben wij, een groep van 20 Swahili-sprekende vluchtelingen van het vluchtelingencollectief ‘Wij Zijn Hier’ het pand met adres Osdorpplein 881-882 in Amsterdam in gebruik genomen.

Wij voelen ons gedwongen om op deze manier huisvesting te vinden omdat we anders over straat moeten zwerven. De nachtopvang, beter bekend als BBB, zit vol, heeft inmiddels wachtlijsten en dwingt ons overdag op straat zonder geld of bezigheid (werken of studeren mogen we niet). Het geeft veel stress en we weten eigenlijk niet eens waar we naar het toilet kunnen. Ook als we ziek zijn, moeten we de straat op. De nachtopvang geeft geen rust en zelfbeschikking. Er wordt ons bijvoorbeeld verteld wanneer en wat we moeten eten, zelf koken is niet mogelijk. Ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid wordt ons ontnomen. Daarom betrekken we leegstaande panden die niet in gebruik zijn.

We hebben de Gemeente Amsterdam de afgelopen 5 jaar steeds onze situatie uitgelegd en gevraagd om ons te helpen met de basale voorziening van onderdak, maar de gemeente vindt dat het de landelijke overheid is die dit probleem moet oplossen. Om aan je toekomst te kunnen werken, is het nodig om een beetje tot rust te kunnen komen. Velen van ons werken aan een hernieuwde asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden, zijn niet makkelijk. Maar we weten dat het mogelijk is als we de kans krijgen; van de Wij Zijn Hier groep hebben inmiddels rond de 100 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

We zijn een groep van 20 personen en willen goed voor het gebouw zorgen en met respect voor onze buren in ons nieuwe onderkomen gaan wonen. We hebben in het verleden regelmatig goede afspraken kunnen maken met pandeigenaren. We hopen hier te kunnen verblijven zolang het gebouw geen nieuwe concrete bestemming heeft. We verwelkomen de buren ons te bezoeken en kennis te maken. En we hopen solidariteit te ontvangen van de buurt. Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

 

Steun Wij Zijn Hier tegen ontruiming kraakpand

wzhSOLIDARITEIT MET WIJ ZIJN HIER

De bewoners van Wij Zijn Hier van het kraakpand Nienoord 2 in Diemen hebben de oprotbrief van de politie ontvangen: Vrijdagochtend 17 november 9:00 dient het pand “leeg achtergelaten te worden”.

De algemene vergadering van zondag 12 november heeft definitief besloten:
DE BEWONERS GAAN HET PAND NIET VRIJWILLIG VERLATEN. ZIJ ROEPEN ALLE SYMPATHISANTEN VAN HUN BEWEGING OP OM VRIJDAG VANAF HALFACHT IN GROTEN GETALE NAAR HUN PAND TE KOMEN OM HUN GEWELDLOOS VERZET KRACHT BIJ TE ZETTEN.
SYMPATHISANTEN, LATEN WE HEN STEUNEN EN TONEN DAT WIJ DIT MENSONWAARDIGE ONTMOEDIGINGSBELEID NIET PIKKEN. WIJ ZIJN HIER EN WIJ HEBBEN ELKAAR NODIG OM HET SYSTEEM DAT ONS ALLEN ONDERDRUKT TE BESTRIJDEN.

De Diemengroep van Wij Zijn Hier
Adam tel.: 0685031178

– – – E N G L I S H – – –

SOLIDARITY WITH WE ARE HERE

The residents of the Nienoord 2 squatting house received the police letter announcing their evition: Friday morning 17 November 9:00, their property must be “left empty”.

The general meeting of Sunday November 12th has permanently decided

THE INHABITANTS WILL NOT LEAVE THE HOUSE VOLUNTARILY. THEY CALL ALL SYMPATHISERS OF THEIR MOVEMENT TO COME IN GREAT NUMBERS TO THEIR HOUSE TO SUPPORT THEIR PEACEFUL RESISTANCE.
SYMPATHISERS, LET US SUPPORT THEM AND SHOW THAT WE DO NOT ACCEPT THIS DEGRADING POLICY OF DETERRENCE. WE ARE HERE AND WE NEED EACH OTHER TO FIGHT THE SYSTEM THAT OPPRESSES US ALL.

De Diemen group of We Are Here
Adam tel.: 0685031178

22780179_1697279406957717_3217359650963918713_n

achtergrond info:

Wij zijn een groep ongedocumenteerden die deel uitmaakt van Wij Zijn Hier, dat al vijf jaar strijdt voor “een normaal leven”, gelijkwaardig aan dat van alle andere mensen die hier leven. Wij vluchtten uit gebieden waar oorlog heerst of honger of extreme armoede of waar wij politiek zijn vervolgd – omstandigheden die mede zijn veroorzaakt door Europese, ook Nederlandse (post)koloniale inmenging; onze asielaanvragen zijn afgewezen of blijven eindeloos in behandeling; sommigen van ons hebben, vaak na vier, vijf of meer herhaalde asielverzoeken alsnog een verblijfsvergunning gekregen, zonder dat wij kunnen begrijpen waarom de een wel en de ander niet (willekeur!). En zelfs als sommigen van ons terug willen, kunnen ze dat vaak niet omdat het land van herkomst hen niet toelaat. Zo blijven wij steeds leven tussen hoop op dat papier dat de poort opent naar een “normaal leven”, en vrees om in vreemdelingendetentie te worden geplaatst of te worden gedeporteerd.

Omdat wij geen “recht” hebben op onderdak hebben wij, na vele omzwervingen langs meer dan 27 kraakpanden, in april dit jaar een leegstaand gebouw gekraakt van het complex Nienoord 2-5, in Diemen, dat eigendom is van Arq, een koepelorganisatie die zich richt op de gezondheid van getraumatiseerde vluchtelingen. Hoewel zowel Arq als de gemeente Diemen zich tot nu toe welwillend hebben opgesteld ten aanzien van de situatie, wil Arq ons nu toch laten ontruimen! Terwijl er tegelijk meerdere leden van Wij Zijn Hier cliënt zijn van Equator, onderdeel van Arq, waar zij deelnemen aan het programma voor traumaverwerking, of hulp hebben gezocht bij Stichting Immo op hetzelfde terrein, dat zich bezighoudt met de bescherming van mensenrechten en onderzoek doet naar marteling of anderszins inhumane praktijken. Wij kunnen dat niet begrijpen! Het ergste is nog dat men ons nu wil verjagen, zoals al vele malen eerder is gebeurd, op het moment dat het koude seizoen aanbreekt! De burgemeester van Amsterdam heeft wel eens gezegd dat in zijn stad geen mensen op straat moeten slapen, verwijzend naar de zogenaamde Bed-Bad-Brood-regeling, maar dat is een wassen neus, want de BBB’s zijn vol met een wachtlijst van 200 personen!

Wij willen geen pseudo-oplossingen meer, wij willen onderdak! Daarom hebben we besloten om als ze komen om ons te ontruimen, wij niet vrijwillig vertrekken! Wij blijven! Wij hebben immers geen plek waar wij naartoe kunnen. Na 27 ontruimingen willen wij nu de burgers van Diemen en Amsterdam en omstreken confronteren met onze hopeloze situatie, we hebben geen andere keus!
Wij roepen daarom alle sympathisanten van onze beweging op om ons daarbij te steunen.

De Diemen-groep van Wij Zijn hier
info: https://www.facebook.com/WijZijnHier
Adam tel. 0685031178

– – – E N G L I S H – – –

We are a group of undocumented refugees and part of We Are Here.
Since 5 years we are fighting for “a normal life”, equal to all other people living here. We fled from areas where war prevails, or hunger, or extreme poverty, or where we have been politically prosecuted – conditions caused partly by European, also Dutch (post)colonial interference; our asylum applications have been rejected or remain endlessly pending; some of us have received a residence permit, often after four, five or more repeated asylum requests, without us being able to understand why the one does get them and the other does not (arbitrariness!). And even if some of us want to go back, they often cannot, because the country of origin does not allow them. Thus, we continue to live between hope for the paper that opens the gate to a “normal life”, and fear of being arrested, put in detention or getting deported.

Because we have no “right” for shelter, after many perigrinations along more than 27 squats, in April we squatted a vacant building from the Nienoord 2-5 complex in Diemen, owned by Arq, a dome organization focused on the health of traumatized refugees. Although both Arq and the municipality of Diemen were so far favorably disposed towards our situation, now Arq wants to evict us! While at the same time several members of We Are Here are clients of Equator, part of Arq, where they participate in the trauma treatment program, or have sought help from the Immo Foundation an orgaisation on the same site, that investigates torture and inhumane practices and is defendung human rights. We cannot understand that! The worst is that, as has happened many times before, they want to chase us away now, when the cold season starts! The mayor of Amsterdam once said that in his city no one should sleep in the street, referring to the so-called Bed-Bad-Bread scheme, but that’s a beautiful lie, since the BBB’s are full, with a waiting list of 200 people!

We do not want anymore pseudo-solutions, we want accomodation! Therefore, when they will come to evict us, we will not leave voluntarily! We stay! We have no other place to go. After 27 evictions we now want to confront the citizens of Diemen and Amsterdam and surroundings with our hopeless situation, we have no other choice!
We therefore call upon all sympathizers of our movement to support us.

The Diemen Group of We Are Here
info: https://www.facebook.com/WijZijnHier
Adam tel. 0685031178

 

WIJ ZIJN HIER OP HET ZEEBURGERPAD

23213400_1682669751766581_3315166425693325856_o

Zondag 5 november 2017 hebben wij, de Unity-groep, onderdeel van vluchtelingencollectief ‘WE ARE HERE’ het pand op het Zeeburgerpad 94 in gebruik genomen in Amsterdam. De ruimte stond al een tijd leeg. Helaas zijn wij genoodzaakt om op deze manier onderdak te verkrijgen, omdat wij anders overdag op straat moeten zwerven.

Velen van ons verblijven al lange tijd in de Bed Bad Brood (BBB) voorziening van de gemeente. De BBB biedt echter geen humane oplossing voor onze situatie. “Wij moeten elke dag voor 09.00 uur het pand verlaten, ook als het regent, koud is of als we ziek zijn en we mogen pas om 16.00 uur weer naar binnen. We hebben geen geld voor bijvoorbeeld een kop koffie, eten of om naar de toilet te gaan. Elke dag op straat doorbrengen is zeer stressvol en heeft veel impact op onze geestelijke en lichamelijke gezondheid” aldus een van de BBB gebruikers.

Hoewel de vluchtelingen herhaaldelijk aandacht vroegen voor deze zorgelijke situatie, kiest de gemeente ervoor deze mensonterende situatie te laten voortbestaan en zelfs de criteria van opvang te verscherpen zodat nog meer mensen buiten moeten slapen. Dat een BBB voorziening anders kan worden ingericht wordt aangetoond door andere gemeenten (zoals bijvoorbeeld Groningen) die wel kiezen voor een humane 24-uurs oplossing. De BBB voorziening van de gemeente Amsterdam biedt geen oplossing voor onze situatie en wederom vragen wij aandacht voor hiervoor.

De groep bestaande uit 25 mensen (mannen en vrouwen) zullen hier gaan wonen wonen. Ze zullen contact opnemen met de eigenaar en hopen hier te kunnen wonen zolang het pand geen andere bestemming heeft. De groep is van plan om hier rustig te wonen en een goede relatie op te bouwen met de buurt. De eerste buurtbewoners kwamen al op bezoek vanmiddag.

WAH5: VIJF JAAR WIJ ZIJN HIER

21319099_1363720437029730_614913246684777528_o
Van links naar rechts, achter naar voren:
Cor Offman, ?, Lambert Meertens,
Jo van der Spek, ?, Pablo Eppelin, Brit de Jong, ?, Thomas Spijkertboer, Khalid Jone,
Henk Griffioen, Osman Yoonis, ?, Katy, Annet, Sinead Wendt, Ton Meurs, Joan,  Maud van der Linden, Savannah Koolen,
Joyce Maas, Ahmed Aden, Adam Yaya, Salim, Abdihakim, Bernard, Mustapha, Co van Melle, Sinan, Ahmed, Rosa, Noufou, Yusuf


Foto’s manette ingenegeren
tra

In the garden behind the Worldhouse, where We Are Here began 5 years ago on the 4th of September, we came together as refugees and supporters. Looking back and ahead, listening to

In de tuin achter het Wereldhuis, waar Wij Zijn Hier 5 jaar geleden begon op 4 september. We kwamen die dag samen als vluchtelingen en ondersteuners. We keken terug en vooruit.

Speeches by Khalid Jone, Osman Yoonis and Jo van der Spek (M2M) (Part 1):

Speeches by Paul of the Diaconie, Co van Melle, Kofi, Cor and Joan. (Part 2):

 

21319260_1363719837029790_2073454722432437267_o
Co van Melle

jo

21427206_1363719693696471_962052703148323383_o
Yusuf

21273560_1363719460363161_3762670674634685492_o
Khalid Jone

21272753_1363719880363119_317079428710690660_o
Co van Melle en Joan

paul
Paul van Oosten

21273476_1363719733696467_5178853002188124952_o
Katy

21316263_1363719287029845_5842358676457776729_o
Khalid Jone, Osman Yoonis, Abdihakim, Bernard

21316372_1363719960363111_9163102933804211611_o
Salim

21273343_1363720303696410_3496931600995363394_o
Cor Ofman en Co van Melle

21366668_1363720083696432_2128319488357990826_o

21368769_1363725150362592_5054718315245556816_o

21272940_1363720260363081_5766591841725345064_o

21316160_1363719973696443_9214137065485630085_o
Khalid Jone, Osman Yoonis, Dokter Co,  Abdihakim

 

20120923_175818

De pioniers van We Are Here op 25 september 2012 in het Wertheimpark: Getachew, Ahmed Aden (Somalia), Qusay (Sudan),
?, ?, Tulu (Ethiopia), Reeda (Eritrea), Hewan aka Mimi (Ethiopia), Mohamed (Somalia), Freweny (Ethiopia), ?, Omar (Sudan),
Habib (Yemen), Pioneers that are not on this photo: Mahmoud spokesperson (Somalia), Young Ahmed (Somalia),
Bernard (DR Congo), Cali (Ethipia), Shu (China), Sergei (Armenia, deported after the garden), Mouthenna (Mauretania)


We Are Here: Look with Us, Not at Us

Notes on Powerless Sovereignty

By Jo van der Spek

Alone we are nothing.” (anonymous member of We Are Here)

Since 2011 irregular migrants, refused asylum seekers, undocumented aliens or whatever they are called, have taken the stage in the Netherlands. In Amsterdam this movement of refugees-on-the-street has a name: We Are Here (WAH). No longer they are in hiding, no more relying on lawyers or helpers, no more being alone and exposed to all sorts of mistreatment. Out in the open, together, demonstrating and camping, demanding a solution. Demanding normal life. An impossible demand? False hope? Short cut to suicide? Or is WAH the solution? Could the show-‘n’-tell method finally succeed in toppling a deadly pyramid of cold measures? Is society moved enough to move their government, to rewind, undo and recreate another world? A world where no man or woman is illegal, where rich and poor can see through hate and fear, where the tourist is equal to the alien. We Are Here is a radical answer to a brutal denial. It’s NO, NO, NO against GO, GO, GO.

Me and my migrant.

Quite often people ask me what is your solution?” Well, let us first understand what is the problem, because the way you define the problem defines the path to any solution. The power to define is at the heart of the struggle of people that are usually (made) invisible, unheard, disposable.

Imagine you’re a lucky refugee from Eritrea, Sudan or Syria. Lucky because you made it all the way. You are fortunate enough to quickly obtain a refugee status and are allowed to enter the Dutch welfare system through the front gate. Sooner or later you will find out that the tedious and often humiliating life in an AZC (Center for Asylum Seekers) , all the paperwork, even the trouble to get your family safe with you, and getting all the hidden codes right, that all this was just the beginning of normal life in the Netherlands. Thou shalt participate. Integration in a this country is your duty, your fate. And your problem. It is an offer you cannot refuse, but in exchange you are supposed to sacrifice your identity. As they say in Dutch: Doe mee of ik schiet.” (Join or Die).

Take a paperless migrant. Access denied. You live on the street, in the jungle. You are not supposed to be here at all. You are stuck in the black hole of Europe’s migration management, starving in the swamp. Bare life. Negative: leave this country, go back, disappear. You will say: I can’t go back, give me papers, a residence permit, a chance to show that I can work, can contribute, can realize my dreams. He may refer to the well-known American principle of the right to the pursuit of happiness. This is what We Are Here is all about. Not to be an outlaw, a criminal, a beggar, a slave.

A journalist, a politician or maybe yourself would rather look at the problem as too many migrants, too much trouble, risk, even danger. And too many people, readers, voters or friends not liking them migrants, natives afraid to lose their reservation. Their most frequently asked question: How many are there?” (Answer: we don’t count, everybody counts). They usually find a polite and abstract way of formulating the problem, a reluctance to make it personal and concrete. This reluctance may occur out of fear for your own ignorance or prejudice, afraid to make an incorrect assumption. Or just polite to not offend the other in the conversation. This is the civilized Western eye.

Here we should not forget the homegrown average racist, possibly less civilized, with a myopic bias believing claims about knifing Islamists and voodoo practitioners going after your daughter, your job, your neighborhood, your pension. In their eye migrants are at best gelukzoekers (fortune seekers), in pursuit of happiness. At worst they are profiteers, trespassers and terrorists. Obviously for these folks, the migrants are the problem. But not this nice black guy next door :)

Then there are people who’ve had intense encounters with refugees, migrants, documented or not, from all parts of the world. Some may have lived themselves among Africans or Asians, or have a common love life. These people will not speak in general abstractions, but rather refer to their private encounters and personal relations. They may be upset about the obstacles that separate one from the other. The unfair visa requirements, the operational autism of the IND, the confusing cultural differences, the expectations turning into frustrations. Migration is a personal story, a challenge for your relation to the other. And to the world. And that can be a huge problem too.

From my personal perspective, as a participating activist of WAH, the problem is the current migration politics, or, as it is called clinically, migration management. These politics lead to death and despair among too many migrants from Africa, the Middle East and Asia. When the objects, victims and survivors targets of this war on migration start organizing and take the stage in a western capital, it is my trip too. As one of the proud godfathers of We Are Here, I tell my fearless friends without proper papers: you are not the problem, you are the beginning of the solution”. Because they shamelessly show themselves in their miserable circumstances, but also send a message to society: we want Normal life. A slogan that is at once banal and radical: we want to be like you. Equal.

– WAH has been the most successful political campaign of the century in the Netherlands, in the same league as the campaign to unmask Zwarte Piet , the black servant of the white saint Nicholas, as a racist icon.
– WAH has provided shelter for 100’s of irregular migrants for 5 years. Almost 100 of them have obtained their status, individually.
– WAH has saved the squatters from becoming a negligible factor in the social life.
– WAH has saved the squatters from becoming a negligible factor in the social life, since squatting buildings for the damned of the earth is a new and respectable mission.
– WAH has prevented the criminalization of so-called illegal aliens, as was the intention of the government.
– WAH has determined the national political agenda with 2 governing parties unable to compromise their way out of the dilemma, stuck between the harsh and the almost human treatment of the human debris that they produce.

It’s true! So how did we do this?

The hole in your shoe.

Het Asielgat, the black hole you find yourself in when your request for asylum is rejected and are not able to leave this country, will not be filled by the government. Exclusion is of the essence of every system, which says you are either in or out. We can’t go back” was the slogan WAH choose for the demonstration celebrating the 4th anniversary. And this is true in various ways. The uncountable members of WAH have all gone through a series of life changing experiences, leaving home, moving here, fighting for recognition and dignity, so many years lost in absurd life. etc. Supporters too have had exciting and frustrating moments. But refugees have lost a lot and left a lot behind. They will not be the same person when they would go back. Equally, the situation at home will not be the same as when they left. As supporters, we are not as innocent as when we first met. We have changed too. We can’t go back to where we were. We have to move on and hopefully forwards. Life is not supposed to stand still.

Life in a refugee camp is on hold”, I heard Elisabeth Koek say on the radio, based on her experience in Syrian refugee camps. But Amsterdam is NOT a refugee camp.

A political solution for the asylum procedure that would give equal rights (to normal life) to all who are here (in Amsterdam) is not going to happen in the next few years. The mere presence, even symbolically, of WAH is a political fact and a statement in itself. (The mayor of Diemen did not understand this at all, when he asked the WAH band to play at the festival Daarom Diemen (Therefore Diemen) , but not make political statements. Undocumented migrants, presenting themselves as the WAH band IS a political statement in itself).

We Are Here had started in 2012 as a tent camp in a fringe neighborhood at the Notweg in Amsterdam Osdorp. It was a ramshackle tent camp, completely off-grid, depending on the good hearted neighbors for food and a shower, but a sensation for the media, a shock for the authorities and an eye-opener for the people. The population rapidly grew into the hundreds, representatives joined te nation on TV and in Parliament, but nothing really changed. Until the mayor after two months of agony put an end to the camp. And then aborted the imminent self-organizing power and energy of the refs, hand in hand with the church folks. After the eviction on November 30th, shelter was found in an empty and ugly church, soon dubbed the Vluchtkerk (Refugee Church). It was first squatted and then patronized by the Protestant Church who had both the financial resources and the good connections with City Hall to run the show, and keep it under control.

We Are Here is presence AND presentation. Shelter is the basis of being present, both a temporary solution: we are together, safe AND a political statement: visibility, we are real, we exist. For most refs it is ONLY a temporary, or rather intermediary solution, from where to create individual solutions (status, black work, exposure in the media, etc.). A concrete building offers other migrants, supporters, helpers, media, politicians, etc. a meeting point, access to connect with the refs and do things. These things are usually not based on a political strategy at all. Emotional drive and personal relations prevail. The bad side of this, in my humble opinion, is that this approach creates dependencies, and individual paths, rather than collectivity, thinking together, planning and action. The charity aspect, that is also the key element in many of the religiously inspired support offers, can harm the necessary self-organization, articulation and self-representation of refugees-on-the-street. Self-organizing is necessary because it enables you to play your own role in the game and not serve only as a puppet.

The most obvious, albeit negative illustration of the importance of self-management was the Vluchtkerk, where all recognized members of WAH were registered and handed ID’s, excluding all other refs. While on the other hand all kinds of volunteers were welcome in the church , from hard core anarchists to newborn evangelists.

How was the collective of refugees destroyed? How was the growth of a powerful community stifled? And why are we still here? The Dutch disease is an affection that replaces solidarity by charity, that gives you hope but never satisfaction, that doesn’t kill you but helps you perish by yourself. What are the symptoms of the Dutch disease as made visible by We Are Here?

 – Keep them moving from camp to camp, jungle to jungle, building to building. Aborting attempts to become part of the local environment.
–  Keep the building closed, without exchange. Suffocating those who stay inside the pressure cooker.
–  Give some refugees their bloody individual status, making the collective weaker.
–  Neglect their power to act, think and decide. Doing it for them.
–  Condemn them to being refused, refugees, losers. In need of help and care only.

WAH is the presentation, the visible demonstration, that something is completely wrong in this country, or on this continent. People who are here are damned by the system. To end this damnation, we must change the system. Looking the right way, in stead of looking away, is a good start. But personal attachment and charity are not enough. Private solutions are not sufficient. It is really necessary to act together for political change, for a different way of looking at migrants, refugees and at ourselves? Being visible as a group is the basis of presentation. This can be done in different ways. For me it is normal to make visible that We Are Here is in this place, this building. Hanging out banners, handing out flyers, welcoming visitors on a daily basis is the way to go, I would say. But this is NOT happening at all! And if it is happening, it is mostly done by supporters. The visibility for the refs is only every now and then in a demonstration, and spokes persons are talking with the media. But the lobbying is done by supporters, the flyers and press releases are mostly written by supporters. Again, the Vluchtkerk was a good illustration: no banner or flyer was visible from outside, everybody inside, doors closed. Lots of media and press, but not much empowerment or self-organizing by the refugees. Although I ought to share some doubt here. I tried myself to create a media space in the basement of the Vluchtkerk, with the idea to start producing visibility with and by the collective. This edit space was not adopted in practice, but it was but to a different use: a nicely carpeted prayer (islamic) room.

The good thing of the Vluchtkerk was that we broadened the popular support. Quantitatively. But NOT qualitatively. If the tent camp was something closely resembling to a Temporary Autonomous Zone, then the Vluchtkerk was quite the opposite. The recognizable refugees were taken in as threatened baby seals. All believers in goodness were invited to come cuddle them to death, embrace the lost lambs inn their own herd. This spiritual recolonization did not happen, since the refugees retook the wheel and effectively sabotaged the higher order of the Protestant Deaconry. If only to replace it by a make shift shelter in a squat run by some weird volunteers, that were happily accused of offering just a worse version of the regular AZC. After the voluntary departure from the Vluchtkerk, squatters, supporters and other volunteers opened buildings for the refugees. It was a long range of some 30 buildings that were squatted, lived in for a few weeks or even a year, and then evicted again. The supporters who felt responsible took the blame for the mess that the refs found themselves in. Sometimes happily, more often not.

In return, the most frequent complaint from the activist supporters was: the refs are not active. They just wait. I must admit that I also have trouble with the vegetative side of WAH, but reading De Successtaker by Arjen Mulder has shed some new light on this. From this book, I learned that parallel to the dynamic, conscious and rational walk of life, there is another, and much older layer of genetic, natural and instinctive part in human nature that follows a completely different logic. A swarm of geese that flies from north to south and back in a circular sequence does so without thinking or deciding, it just migrates because it is in their genes. A bird doesn’t sing because it has an answer, it sings because it has a song. A man doesn’t move because he knows where he’s going to, he walks because he has legs. We are here, because we are.

WAH is a loose and chaotic assembly of personal relations, innovative projects, daring performances and always surprising moves. Again and again, we have surprised the media, politicians and supporters alike. WAH is unpredictable, in its activity AND in its passivity. This is both a problem and an advantage, a paradox indeed. It’s a problem if you think unity and well-coordinated planning and strategic organizing are the most important things. However, chaos can be an advantage if you can see diversity and uncontrollability as equally important aspects of this bunch of “borderliners”. Complaining and blaming each other is not helpful. Generously accepting differences, recognizing seemingly opposing cultural codes and ways of life, coming out of your cocoon and seeing the value of other perspectives can be highly rewarding too.

Powerless Sovereignty

One of the myths created by WAH is self-organization. The refugees, it was proclaimed over and over, in We Are Here, are a self-organized collective. Among the supporters, there was an outspoken consensus about a fundamental rule: the refugees are in charge of their own fate, supporters do not lead, but follow the needs, ideas and initiatives of the refs. One of the leading Somali ladies of WAH told me in the summer of 2016: We Are Here is nothing, it is invented by the supporters. They just pretend that it is still something”. I felt she had a strong case for saying so. A few months later, the ladies had made up their mind and separated from the men by squatting their own building. They were fed up with men pissing and harassing around, not taking care of anything. The decision to go female only was announced in a general meeting and nobody objected. No one had a better idea. We Are Her.

It would be fun to list all the great actions, ideas and plans and initiatives and projects and studies and artworks that were proposed by students, occupiers, mothers, artists and other teachers to this refugee collective. As eager as the western supporter is to offer his or her support, sympathy and great ideas, so reluctant is the illegal migrant to go along with these proposals, invitations and seductive offers. S/he has been fooled, cheated, exploited, humiliated and betrayed enough, including by innocent, good willing folks. Some are only in it for the money. She may have her own ideas about what to do, do together. Pictures vary about what you need, or think you need. Or what the other needs, or thinks s/he needs, or what you think the other thinks, etc. And what together means. What self-organization is. This makes co-creation difficult.

Of course, undocumented refugees are NOT in charge of their own fate. If only because most of them do not FEEL it that way. In essence, an illegal alien, an irregular migrant, a refused asylum seeker, once s/he realizes the precariousness of the situation, once s/he has stopped believing false promises and sweet-talking helpers, once s/he has learned from fellow illegals, has shared their experiences with lawyers, IND, DT&V, the detention complex, the judge and all the compassionate, God-trusting white guys and girls who told them what to do, once they know where they really are: facing a wall of denial. A wall that ranges from Sorry, I cannot help you”, to As long as you can pay” up to detention and deportation: Go, go, go.

Holland has the best bye-bye service in the world. It is called DT&V, Dienst Terugkeer & Vertrek (Repatriation and Departure Service).These people assist the migrant to return to the homeland AND to leave NL. The total collapse of communication between the irregular migrant and the civil servant of this service has inspired a variety of artists to create theatre and film and other stuff. In reality, only the last bit of the name matters: as long as you leave, we don’t care where you go. The myth of return is typical sedentary logic, which supposes that man wants to be in one place, like a tree, He always wants to return and must be able to do so. If he is not able, he must be enabled. And if he doesn’t go, he must be forced to. Many migrants, however, do not want to return, do not feel able to return but are quite eager to leave NL. But where can they go? It is almost as difficult for a state to get rid of unwanted aliens, stateless persons or otherwise misfits, by transferring him/her to another country, as to forcibly deport somebody back to a homeland. In Europe, we still have the notorious Dublin Agreement. For people to go Canada or the USA other rules apply, but there are many obstacles too, especially if you have exhausted all your material reserves, including the family gold, the love of your friends and the goodwill of your supporters, to finance a transatlantic trip. And even then, the chances are that you will end up in the same shit elsewhere as the shit you just escaped from.

In a sense, the irregular migrant without a viable option to leave, is kept hostage by the system, by the state. He cannot leave and he cannot stay. This is the limbo. This is the challenge: the art of disappearing. The problem would disappear substantially if the state would handover residence permits, because that would enable a migrant to return to see his or her family, AND then return to his new country of residence. This kind of circular migration is practically impossible due to the current paranoia of states and nation about being overrun by there numbers of anonymous, poor, dark souls.

The Stockholm syndrome (https://en.wikipedia.org/wiki/Stockholm_syndrome), hostages identifying with their captors, applies here too. The refused refugees, refusing to accept their refusal. They cannot take no for an answer, because they have no way to go. They will rather drive themselves nuts, wasting their lives, hoping for a miracle, than go back home. And thereby they drive the system nuts too. They keep the state hostage too! This is the sovereign power of the powerless. The sheer act of not-complying (with the order to leave) is actually enough to upset the whole system. In France or in Greece, in Amsterdam or in Las Vegas, in Dubai or Kuala Lumpur, nowhere has the state found the proper key, the solution to the riddle: how can you be human without dehumanizing? The easy answer is that the state has never been designed to be human. Yet most western democracies and even some others, do declare themselves democratic, have signed all sorts of international treaties,m etc. Humane is on every politicians’ lips, when it concerns refugees, but time and again the absurdity and the cruelty of the regulations comes to light, exposing the inhuman face of the system.

I’ll be your mirror.

Coming back to We Are Here, this visible collective of refused, we can wonder what have they gained by their performance, what difference has it made to their fate that they took the stage, what impact have they had on migration politics? And what has changed in their own situation, in their relation to society and the state? And in the interaction with their sisters and brothers supporters? What have we learned from them?

The relation between supporters and refugees should be seen as serious gaming with each other within an economy of care. The supporter is offering something to the refugee (an ear, a meal, some money, love), just like the professional lawyer, doctor or shrink may render a certain service to a client. The refugee may not always make this distinction between (paid) professionals and (paying) volunteers. Their purpose is to stay alive and lead a normal life. But what this normal life means concretely remains highly undefined. My acquired normalcy can differ quite a bit from your dream of it. Yet for both it is absolutely clear that the actual state of affairs is not normal. The challenge for refugees and volunteers alike in this uneven equation is to reach a state of equality and reciprocity. Equality means that the other has the same chance as you to make a life. Reciprocity is a basis for a sustained relation of mutual respect and pleasure. This is not an easy game.

Let us zoom in on the issue of shelter. Squatting normally goes like this: a homeless person comes to the info hour, finds out the way to work, identifies a house, follows the rules of investigation and comes back with a plan. Then the newborn squatter join forces to squat and secure the place and go on their own way. Squatting is DIY, a way to make yourself a home.

From a WAH members point of view, one could say: this is my shelter. It was opened by the squatters. I will be here as long as possible. It is a place to be, a place to go to. Temporary, not a home, not normal. There is no ownership of the place, of the building. It is not a home. Just a shelter.

The dominant feeling and dilemma for the activist supporters, is that the refs do NOT come forward with great ideas, do NOT stick to the rules of engagement, do NOT show up at the agreed time, etc. We can’t do anything if you don’t take the lead, if you are not active.” Thereby they declare their own weakness, revealing what? Naive? Hiding behind refugees, avoiding responsibility, denying unequal power relation?

The illegal migrant is not your natural activist. S/he can shy away from taking power by showing empty hands and expressing his manifest lacks of power: no papers, no future, no money, no phone credit, no education, no speak Dutch. What can I do? I am helpless. I need a father or mother to guide me, to feed me. It is the baby speaking. It is my new born son taking my thumb in his little fist. I feel the dynamite. In my experience, it is the most powerful piece of life on earth. This is the power of seduction, running parallel to powerlessness. This power is able to open eyes, to raise tears, to move hearts, to mix minds, to make life.

To understand the power of the outlaw, we must imagine the fear of the lawmaker. His destiny is to keep up the law, updated, respected and all compassing. The true lawmakers lie awake at night, thinking of the ghosts, the zombies he has created. His boat is leaking, the dykes are not dry. Because of these outlaws, Out of control, nothing-to-losers. It hits the DNA of the system, the very soul of the lawmaker. He has created his own denial. His alter alien. It won’t go away.

Absence or presence? Active or passive? Individual or collective? Refugee or supporter? Humanitarian or political? There are so many ways to look at We Are Here. We Are Here is about presence, the opposite of absence. People ARE present when they are not hiding. People are WE when they are together. People are HERE when they move together. WE are more. More than refs. More than refs and sups. We are all, here, in Amsterdam. If we want to find hope and make life, we must look around and beyond our own circles. We must find each other, and all others who are willing and able to make a change. That is why I wrote this article, to create space for thinking about a new coalition to make a life in this city.

We Are Here, with its demand for normal life”, is actually claiming equal rights and this is not an empty slogan. We know better than most what it means to NOT have equal rights. Equal rights are part of true democracy. And democracy is being invented, or re-invented as we speak. In many major cities of Europe and in fact around the globe, citizens are not only demanding openness and transparency from the system, but are actually realizing it by creating initiatives, campaigns and platforms that are capable of taking control of the city and making important changes. Barcelona is a good example: it now has a mayor who was before a leader of the movement of renters against eviction. In London, the disaster with the fire in a flat that killed at least 80 people has led to a massive movement for equal rights of all victims (including undocumented migrants) and against the liberal negligence of the politicians that makes these kinds of disasters possible. The Grenfell Tower disaster is a wakeup call and a rallying point for many people. It reminds me of the Schiphol Fire [2005) in the sense that it opened our eyes to the inhumanity of the system.

Equal rights are part of true democracy that starts from the ground, when normal people take up their own destiny and leave the regular politicians, officials and money-mongers behind. The name of this new phenomenon is Rebel Cities. Also in Amsterdam, people of diverse backgrounds are preparing a similar approach: creating a coalition of civil organizations and social and green activists to change the rules of the game.

We Are Here is one of the most successful political campaigns of this century. It has given hope to many people who sincerely strive for a better world. The refugees have given inspiration, love and a window to see another world as well as offering us a mirror to see ourselves and our society in a different light.

Now, We Are Everywhere.

Amsterdam, August 2017

 

Jo van der Spek is a Dutch journalist and activist, director of the Migrant 2 Migrant Foundation and supporter of the We Are Here movement of refused refugees.

 

Swahili groep betrekt woning aan de Sarphatistraat

wzh-sar-groot

Zondag 3 september 2017 hebben wij, de Swahili groep van 20 vluchtelingen van het vluchtelingencollectief ‘Wij Zijn Hier’ het pand met adres Sarphatistraat 24 in Amsterdam in gebruik genomen.

Wij voelen ons gedwongen om op deze manier huisvesting te vinden omdat er behalve nachtopvang geen andere opties voor ons zijn. De nachtopvang, beter bekend als BBB, zit vol, heeft inmiddels wachtlijsten en dwingt ons om overdag op straat te zwerven zonder geld. Het geeft veel stress en we weten eigenlijk niet eens waar we naar het toilet kunnen gaan zonder geld. Ook als we ziek zijn moeten we de straat op.

De nachtopvang geeft geen rust en zelfbeschikking. Er wordt ons verteld wanneer en wat we moeten eten, zelf koken is niet mogelijk. De ruimte waar we eten is veel te klein voor 90 mensen, dit geeft spanning. We doen ons best om geduldig en rustig te blijven, maar eigenlijk maakt het ons wanhopig. Het voelt als een gevangenis, ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid wordt ons ontnomen.

Daarom betrekken we leegstaande panden die niet in gebruik zijn. In ieder geval hebben we dan dag en nacht huisvesting en kunnen we ons mens voelen. We hebben de Gemeente Amsterdam de afgelopen 4,5 jaar steeds onze situatie uitgelegd en gevraagd om ons te helpen met basale voorzieningen zoals onderdak voor dag en nacht.

Maar omdat de gemeente vindt dat het de landelijke overheid is die dit probleem moet oplossen, wil de gemeente niet verder gaan dan het bieden van BBB voor een maximaal aantal mensen en zonder begeleiding naar toekomstmogelijkheden.

Wat we nodig hebben is de mogelijkheid om een normaal leven op te bouwen, zoals ieder mens dat wil. Om aan een betere toekomst te kunnen werken, is het nodig om een beetje tot rust te kunnen komen. Velen van ons werken aan een hernieuwde asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden zijn niet makkelijk. Maar we weten dat het mogelijk is als we de kans krijgen; van de Wij Zijn Hier groep hebben inmiddels meer dan 80 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Wij Zijn Hier leeft nu in meerdere kleinere woongroepen, niet meer zoals voorheen in groepen van meer dan 100 personen. Kleinere groepen maakt het samenleven makkelijker. We zijn een groep van ongeveer 20 en zullen met respect voor onze buren in ons nieuwe onderkomen gaan wonen.

We hebben in het verleden regelmatig goede afspraken kunnen maken met pandeigenaren. We hopen hier te kunnen verblijven zolang het gebouw geen nieuwe concrete bestemming heeft.

We verwelkomen de buren ons te bezoeken en kennis te maken. En we hopen solidariteit te ontvangen van de buurt.
Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

REACTIE OP ARTIKEL DE GROENE AMSTERDAMMER

naamloos
verhuizing van wij zijn hier in de vluchtgemeente, 2016. foto abdi hakim nuur.


In reactie op het artikel ‘Amsterdammers maar geen Nederlanders‘ van Chris Keulemans uit het weekblad De Groene Amsterdammer schreef Wij Zijn Hier supporter Sinnead Wendt onderstaande lezersbrief:

 

Ongedocumenteerden

Dank voor het uitgebreide artikel over de parallelle wereld van ongedocumenteerde stadsgenoten. Chris Keulemans schetst in het artikel ‘Amsterdammers maar geen Nederlanders’ (in De Groene van 1 juni) een aardig compleet beeld van de wereld waarin mensen zonder papieren zich proberen te redden, zowel de dagelijkse realiteit alsook de papieren werkelijkheid van beleidsplannen, gerechtelijke uitspraken en politieke discussies rondom het respecteren van de meest basale mensenrechten: voedsel, kleding en onderdak.

Ironisch genoeg wordt in het artikel Wij Zijn Hier benaderd als één van de vele instituties die ongedocumenteerden opvang biedt. Wij Zijn Hier is een protestgroep die al bijna vijf jaar de gaten in de huidige systemen (het landelijke asielsysteem én lokale opvangstructuren) aankaart. De panden waar vele mensen van Wij Zijn Hier slapen zijn gekraakt, telkens opnieuw wordt ontruiming aangezegd. Het is alleen dankzij grote inspanningen dat er een nieuw pand wordt geopend en mensen niet op straat belanden, waarna de hele riedel van voor af aan begint. De burgemeester kan wel zeggen dat in zijn stad niemand op straat slaapt, hij weet net als alle andere betrokkenen dat dit een leugen is, en zeker niet door de inspanningen van de gemeente wordt voorkomen. Het is te makkelijk om de mensen die dit aankaarten weg te zetten als activist.

Dagelijks kom ik mensen tegen die buiten alle kaders vallen, die de nachtopvang niet (meer) in komen, die worden afgewezen voor 24-uursopvang, die geen medische hulp krijgen anders dan door de toegewijde artsen van Dokters van de Wereld in de Zorgbus, die niet (langer) geholpen worden door Vluchtelingenwerk of ASKV. Telkens verbaas ik me weer over het labyrint waar mensen hun weg in moeten vinden, waar haast geen uitgang mogelijk lijkt en je voortdurend van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Ik loop met ze mee van kastje naar muur – en weer terug, zoekend naar een ingang om tot een oplossing te komen.

Gelukkig is er ook goed nieuws. Mensen krijgen alsnog een verblijfsvergunning, vele mensen zijn weer in procedure en wachten op antwoord van de IND. Hun verhalen laten stuk voor stuk zien hoe het asielsysteem faalt, onzorgvuldig is, of een logica volgt die op geen enkele manier logisch te noemen is.

Sinnead Wendt, Amsterdam

 

– – – E N G L I S H – – –

 

Undocumented

Thanks for the extended article about the parallel world of undocumented fellow towns-men. Chris Keulemans sketches in the article a pretty complete image of the world in which people without documents try to live, both the daily reality as well as the paper reality of policy documents, juridical rulings and political discussions concerning respecting the most banal human rights: food, clothes and shelter.

Ironically enough We Are Here is treated in the article as one of many institutions providing undocumented persons shelter. We Are Here is a protest group that for almost five years already brings up the holes in the present systems (both the national asylum system as well as local shelter-structures). The buildings where many people of We Are Here sleep are squatted, again and again eviction is notified. It is only thanks to big efforts that a new building is opened and people do not end up in the street, after which the whole story starts over. The mayor can say in his city no one sleeps in the streets, but he knows just as well as all other people concerned that this is a lie, and certainly not prevented by efforts of the municipality. It is too easy to exclude people who bring up this matter as activists.

Every day I meet people who fall out of all systems, who are no (longer) allowed access to nightshelter, who are refused 24-hour shelter, who do not get medical help other than provided by the devoted doctors of Doctors of the World in the Zorgbus, who are no (longer) helped by Vluchtelingenwerk or ASKV. Time and time again I am astonished by the labyrinth where people have to find there way, where there seems no exit possible and you are send from pillar to post. I walk with them, from pillar to post – and back, searching for an entrance to come to a solution.

Luckily there is good news as well. People get still their residence permit, many people are in procedure again and awaiting an answer from IND. Their stories show one by one how the asylum systems fails, is inaccurate, or follows a logic that in no way can be called logical.

Sinead Wendt, Amsterdam